تاثیر منبع تامین نیتروژن بر تراکم، تولید ماده خشک علف های هرز و عملکرد دو توده بومی گشنیز (Coriandrum sativum L.)

به منظور بررسی تاثیر منبع نیتروژن بر جمعیت و زیست توده علف های هرز و نیز عملکرد دو توده بومی گشنیز آزمایشی در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی شاهرود در سال ۱۳۸۹ انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتور اول شامل دو توده بومی گشنیز (اصفهانی و همدانی) و فاکتور دوم شامل تیمار کودی شاهد (بدون کود)، اوره ۱۰۰ درصد، ورمی کمپوست ۳/۳۳  درصد + اوره ۶/۶۶ درصد، ورمی کمپوست ۶/۶۶ درصد + اوره ۳/۳۳ درصد و ورمی کمپوست ۱۰۰ درصد) بود. نتایج نشان داد که مهمترین علف­های هرز گشنیز از نظر فراوانی به ترتیب شامل  تاجریزی (Solanum nigrum)، سلمه تره (Chenopodium album L.)، کنف وحشی (Hibiscus trionum L.) و خردل وحشی (arvensis L. Sinapis) بود که علف هرز تاجریزی در تمام تیمارها دارای بیشترین تراکم بود. اثر فاکتور کودی بر تراکم، تولید ماده خشک علف های هرز، عملکرد بذر و عملکرد بیولوژیک در سطح یک درصد معنی دار شد. اثر توده در تمامی صفات مورد بررسی معنی دار نشد و اثر متقابل فاکتور کودی و توده تنها در عملکرد میوه و عملکرد بیولوژیک معنی دار بود. بیشترین و کمترین تراکم و ماده خشک علف های هرز به ترتیب مربوط به تیمار اوره ۱۰۰ درصد و شاهد (بدون کود)  بود. همچنین بیشترین و کمترین عملکرد میوه و عملکرد بیولوژیک در فاکتور کودی و اثر متقابل توده و فاکتور کودی مشاهده شد که به ترتیب مربوط به تیمار کودی (ورمی کمپوست ۶/۶۶ درصد + اوره ۳/۳۳ درصد) و شاهد (بدون کود) بود. نتایج نشان داد که ترکیب کودهای آلی و شیمیایی علاوه بر کاهش تراکم و وزن خشک علف های هرز در افزایش عملکرد نیز تاثیر گذار است.

کلیدواژه ها:

اوره ، علف هرز ، عملکرد ، گشنیز ، نیتروژن ، ورمی کمپوست