مقایسه ی غلظت اینترلوکین۴، اینترلوکین۱۰،اینترفرون گاما و ایمنوگلوبولینE اختصاصی در نمونه ی بافت هموژن ریه با نمونه های رایج در آسم آلرژیک تجربی در موشBalb/c

هدف پژوهش حاضر مقایسه ی سطوح سایتوکاین های IL-۴، IL-۱۰ و IFN- γ در نمونه های بافت هموژن ریه با نمونه های به دست آمده از مایع لاواژ برونکوآلوئولار و نیز مقایسه ی سطح IgE اختصاصی اوالبومین در بافت هموژن ریه و سرم در القای آسم آلرژیک در موش به منظور یافتن بهترین نمونه برای پژوهش های مشابه است. در این پژوهش ۱۴ عدد موش Balb/c ماده ۶ هفته ای استفاده شدند. در گروه آسم، به منظور القای آسم دو تزریق داخل صفاقی با اوالبومین و ادجوانت هیدروکسیدآلومینیوم در روزهای صفر و ۷ پژوهش و سپس سه بار استنشاق اوالبومین در روزهای ۱۴تا۱۶ پژوهش انجام شد. در روز ۱۷ نمونه گیری از مایع لاواژ برونکوآلوئولار، بافت ریه و خون انجام شد. در گروه کنترل از بافر فسفات به جای اوالبومین استفاده شد. در آسیب شناسی، نفوذ سلول های آماسی به ویژه ائوزینوفیل در گروه آسم مشاهده شد. در آزمون الایزا، در گروه آسم میانگین غلظت سایتوکاین های IL-۴و IL-۱۰ در نمونه های بافت هموژن ریه به طور معنی داری بیشتر از مایع برونکوآلوئولار بود(۰۵/۰>P). میانگین میزان IgE اختصاصی اوالبومین در نمونه های بافت هموژن ریه و سرم در گروه آسم همبستگی معنی داری مشاهده شد(ضریب همبستگی۹۴۲/۰ و ۰۵/۰>P). در گروه کنترل، IgE اختصاصی اوالبومین در سرم بر خلاف بافت هموژن ریه ردیابی شد. نتایج این مطالعه نشان داد که بافت هموژن ریه برای ردیابی سایتوکاین های IL-۴، IL-۱۰ و IgE اختصاصی در مطالعات مشابه بسیار ارزشمند است. پیشنهاد می شود پژوهش های بیشتری برای بررسی سایر سایتوکاین ها و اجزای ایمنی انجام شوند.

کلیدواژه ها:

تعادل Th۱-Th۲ ، اوالبومین ، مایع لاواژ برونکوآلوئولار ، بافت هموژن ریه ، IgE اختصاصی اوالبومین