فعلیت یافتن فرهنگ ها در ادوار تاریخی و تحقق مفهوم «انسانیت» از منظر هر در

در پژوهش حاضر به رویکرد تاریخنگرانه و نگرش تاریخی هردر به مقوله «تاریخ و فرهنگ» پرداخته شده است. نگرش تاریخی، به نحوه نگرشی اطلاق می شود که آدمی و تفکر او را در بستر تاریخی و اجتماعی اش مورد ملاحظه قرار داده و هرگونه فهم، شناخت، تفسیر و کنش آدمی را تاریخی می داند. فلسفه تاریخ هردر مبتنی بر اصل پویایی تاریخ است و این پویایی حاصل حرکت و پویایی سرشت انسان به تبع حرکت و پویایی تفکر و اندیشه او می باشد. هردر علیرغم باورداشتن به اشکال متنوع و گوناگون تفکر و فرهنگ اقوام و ملت ها، به امر مشترکی در بین همه اقوام و افراد انسانی قائل است که در گسترهای کلی و وسیع، همه افراد بشر را در بر می گیرد. برای هردر مفهوم «انسانیت» افق مشترک تمام ادوار و فرهنگ هاست که حرکتی رو به سوی تکامل دارد. هردر معتقد به تاریخی بودن تفکر و به تبع آن زبان، فرهنگ، دین و به طور کلی تمامی شئونات بشری است و همه اقوام و ملت ها را با همه تنوع و گوناگونی شان و بر اساس شرایط تاریخی شان، در تحقق هدف مشترک «انسانیت» سهیم می داند و بنابراین با هر نحوه نگرشی که دوره تاریخی خاصی را معیار و محک سنجش سایر دوره های تاریخی قرار دهد، مخالفت می کند.

کلیدواژه ها:

نگرش تاریخی ، تاریخ ، فرهنگ ، تحقق مفهوم «انسانیت»