پیش بینی دلزدگی زناشویی بر اساس تمایزیافتگی و الگوهای ارتباطی در افراد متاهل

این مطالعه باهدف پیش بینی دلزدگی زناشویی بر اساس تمایزیافتگی و الگوهای ارتباطی در افراد متاهل انجام شد. این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این مطالعه شامل افراد متاهل شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱ بودند. نمونه این مطالعه شامل ۴۰ نفر از افراد متاهل بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات لازم از مقیاسهای دلزدگی زناشویی پاینز (۱۹۹۶)، تمایزیافتگی اسکورن و فریدلندر (۱۹۹۸) و الگوهای ارتباطی ریچی و فیتزپاتریک (۱۹۹۰) استفاده شد. به منظور تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ و آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین الگوهای ارتباطی کارآمد و دلزدگی زناشویی ارتباط منفی و معنادار (۳۳۰/۰-) وجود دارد؛ درواقع افزایش الگوهای ارتباطی کارآمد با کاهش دلزدگی زناشویی همراه است . نتایج نشان داد که بین تمایزیافتگی و دلزدگی زناشویی ارتباط منفی و معنادار (۴۹۷/۰-) وجود دارد؛ درواقع افزایش تمایزیافتگی با کاهش دلزدگی زناشویی همراه است . نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای تمایزیافتگی و الگوهای ارتباطی بر اساس ضریب ۲R درمجموع ۳۲ درصد از واریانس متغیر دلزدگی زناشویی را تبیین می کنند. درمجموع می توان نتیجه گرفت که الگوهای ارتباطی و تمایزیافتگی نقش موثری بر دلزدگی زناشویی دارند؛ اما نتایج رگرسیون نشان داد که نقش تمایزیافتگی نسبت به الگوهای ارتباطی بیشتر است .

کلیدواژه ها:

دلزدگی زناشویی ، تمایزیافتگی ، الگوهای ارتباطی