نقش زبان مشترک معماری در دوره قاجاریه با رویکرد زیبایی شناسانه در مسجد مدرسه سپهسالار تهران

هنر اسلامی را می توان سرچشمه معرفت و معنویت دانست؛ سرمنشا اصول وحدت، بخش زیبایی است. بنابراین آدمیان به زیبایی ها فرا خوانده می شوند. از این روست که هر ساخته ای از انسان، با رقه ای از زیبایی دیده می شود و این، هنرمند است که به علت حساسیت زیبایی شناختی بیشتر او نسبت به دیگران، زیبایی در فعل آفرینش او از حد فراتر رفته است. در این پژوهش سعی به بررسی عوامل زیبایی شناختی در مدرسه سپهسالار تهران (مدرسه عالی شهید مطهری) شده است که برای فهم دقیق ماهیت هنر دینی، توجه به اصول هنر اسلامی که یکی از آنها زیبایی بوده؛ لازم است. بنابراین، فرضیه اصلی مقاله حاضر این است که آیا مقوله زیبایی زبان مشترک معماری در اثر معماری دریک برحه ی تاریخی است؟ عواملی که به زیبایی در یک اثر می باشند کدامند؟ همچنین آیا مدرسه سپهسالار تهران را که دارای معماری و هنر است که بتوان آن را بنای زیبایی دانست یا به عبارتی دیگر می توان معیارهای زیبایی شناختی را در آن نظاره کرد؟ پژوهش حاضر، با به کارگیری روش تحقیق توصیفی تحلیلی و گرد آوری اطلاعات به روش کتابخانه ای و میدانی، به بررسی زبان مشترک معماری، زیبایی شناسی در معماری پرداخته است. سپس ریشه های معنایی هر کدام را مورد بحث قرار داده و در پایان اصول حاکم بر زیبایی شناسی در معماری را که زبان مشترک معماری در آن دوره از تاریخ می باشد را در قالب نمونه موردی مدرسه سپهسالار تهران (مدرسه الی شهید مطهری) بیان کرده است. نتایج بدست آمده، بیانگر واجد بودن مدرسه سپهسالار از عوامل و اصول زیبایی شناسی که خود یکی از مشخصه های زبان مشترکمعماری می باشد؛ است.

کلیدواژه ها:

هنر اسلامی ، زبان مشترک معماری ، زیبایی شناسی معماری ، مدرسه سپهسالار تهران