اسیب شناسی سیاست های طرح های توسعه شش گانه مسکن شهری در ایران

مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی بشر در محیط های مختلف طبیعی و مصنوع معانی متفاوت یافته و هر جامعه بهفراخور نیازها و توانایی های خود، امکانات و محدودیت های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خویش و در هر یک از دوره هایزمانی مختلف به آن شکلی خاص بخشیده است، ولی با وجود تفاوت های فوق، مسکن در کلیه جوامع دارای مفهومیمتعالی و مقدس بوده که انسان با تامین آن به بودن دست یافته است و نحوه سکونت، چگونگی بودن انسان را معنیبخشیده است .مطلوبیت محیط برای زندگی و روح و روان و خوشی و شادی ساکنان هر مجتمع به توسعه یافتگی بیشتر جامعه درزمینه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به طور اعم و زیبایی بیشتر در مظاهر بصری آن مجتمع به طور اخص بستگیدارد. از این رو برنامه ریزی برای مسکن همواره حائز اهمیت بوده است.این مقاله نگاهی به سیاست های توسعه مسکن در ایران دارد و به آسیب شناسی برنامه ریزی مسکن در دوره هایمختلف می پردازد و شرایط اقتصادی و نیز اجتماعی موثر در سیاست های توسعه مسکن را بررسی می نماید. نتایجحاصله حاکی از آن است که عوامل برون زای بخش مسکن از جمله متغیرهای اقتصاد کلان و به ویژه نقدینگی،بیشترین تاثیر را در تامین مسکن خانوار دارد که بی توجهی به این امر را می توان از مولفه های ناکارآمدی سیاستهای مسکن شهری در ایران دانست. برای حل این مشکل به نظر می رسد باید مواردی همچون توجه به ساماندهی وانضباط بخشی پولی در فضای اقتصادی، مداخله حداقل دولت در بازار مسکن، تامین زیرساخت های لازم برای مداخلهدولت در تامین مسکن سه دهک اول مدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، طرح توسعه ، اسیب شناسی ، سیاست گذاری مسکن ، خدمات رفاهی