نقش پردازش موازی در تخصیص پویای حمل ونقل همگانی شهری با محدودیت ظرفیت

باتوجه به اینکه مساله انتخاب مسیر مسافر و پارامترهای دخیل در آن در دهه ها مورد توجه و مطالعه برنامه ریزان و سیاست گذاران حمل ونقل بوده است؛ در این مقاله سعی شده است تا با بررسی و بهبود مدل ریاضی انتخاب مسیر مسافران در مطالعات پیشین، افزایش کارایی محاسباتی و کاهش زمان پردازش داده ها مد نظر قرارگیرد. این موضوع از طریق چندهسته ای نمودن شیوه پردازش داده ها (پردازش موازی) برپایه اصلاح مدل های ریاضی ارائه شده در مطالعات پیشین، در قالب مدل تخصیص پویای حمل ونقل همگانی با الگوریتم کوتاه ترین مسیر مبتنی بر برنامه زمانی و زیرالگوریتم حذف سفر، انجام شده است. نتایج با خروجی های یک مدل غیرپویا مبتنی بر الگوریتم کوتاه ترین مسیر کمان-مبنا مقایسه گردید تا تاثیر در نظر گرفتن محدودیت ظرفیت و پویایی الگوریتم در زمان محاسبات و میزان دقت خروجی مورد سنجش قرار گیرد. نتایج نشان داد که با وجود افزایش میزان محاسبات به میزان ۷/۱۳ درصد نسبت به مدل پایه، اما به دلیل استفاده از پردازش موازی زمان حل مساله ۲۰ درصد کاهش پیدا کرده است.

کلیدواژه ها:

شبکه حمل ونقل همگانی ، تخصیص پویا ، محدودیت ظرفیت ، الگوریتم کوتاه ترین مسیر ، پردازش موازی