بررسی نقش پیاده راه های شهری در افزایش سرزندگی فضاهای شهری (نمونه موردی: پیاده راه تربیت، تبریز)

در دهه های اخیر به دنبال گسترش بی رویه شهرها و اهمیت و نقش روز افزون اتومبیل در شهر، به تدریج نقش عابر پیاده در فضاهای شهری کمرنگ شده است. این امر موجب کاهش سرزندگی فضاهای عمومی و کاهش فضایی مناسب برای تعاملات اجتماعی در شهر شده است. به دنبال ایجاد سرزندگی بیشتر و تبدیل سکونتگاه های شهری به شهرهای انسان محور، بسیاری از شهرها فضاهای بدون وسیله نقلیه ای به نام«پیاده راه» ساختند. سرزندگی به معنای حضور و فعالیت فرد در مکان است و هر چه بیشتر افراد در فضا حضور داشته باشند و فعالیت کنند شهر پویاتر و سرزنده تر خواهد شد. نقش پیاده راه ها به عنوان فرآیند بیرون راندن و در برخی موارد کاهش سرعت خودروها و خلق خیابان های دوستدار پیاده می تواند موجب خلق حس مکان و افزایش اهمیت مکان و سرزندگی فضاهای شهری گردد. هدف از این تحقیق بررسی نقش پیاده راه ها در سرزندگی فضاهای شهری است. به همین منظور سعی شده است به طور خلاصه برخی از مزایای پیاده راه ها و نقش آن در سرزندگی شهرها بیان گردیده و با استفاده از روش اسنادی اطلاعات مورد نیاز تحقیق جمع آوری و سپس با شیوه توصیفی تحلیلی مورد بررسی قرار گیرد. در پایان پژوهش، نتیجه گیری و جمع بندی از یافته های پژوهش ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

پیاده راه ، سرزندگی ، فضای شهری ، شهر تبریز