بررسی ناهنجاری های عناصر اقلیمی دما وبارش مطالعه موردی ایستگاه سینوپتیک زاهدان

مفهوم بیابان زایی در دوره تسلط استعمار گران بر غرب آفریقا به خاطر نگرانی هایی در ارتباط با نشانه هایی از خشکی زایی وپیشروی بیابان صحرا به سمت منطقه ساحل پدید آمد بوبل وستبینگ، (۱۹۳۵) اصطلاح بیابان زایی را اولین بار آبرویل (۱۹۴۹) برایتوصیف تغییر زمین حاصلخیز به بیابان بکار برد که از فعالیت انسانی در ناحیه جنگل استوایی آفریقا ناشی شده بود .همزمان با شروعخشکسالی های پیاپی اواخر دهه ۱۹۶۰ که منجر به ایجاد شرایط قحطی در چندین کشور منطقه ساحل(آفریقا/ گردیدو این شرایط باآشفتگی و بی ثباتی های سیاسی و اجتماعی وخیم تر شد ,توجه دوباره به مفهوم بیابان زایی را جلب نمود.کنفرانس بیابان زاییسازمان ملل متحد (UNCD) درسال/۱۹۷۷درنایروبی ، نتیحه توجه فزاینده به ساحل، بعد از اولین دوره خشکسالی ها بود که برایاتخاذ تصمیم مناسب به منظور احیای مناطق آسیب دیده برگزار شد.این کنفرانس نه تنها شروع موضوع بیابان زایی درعرصه سیاسیبود بلکه آغازمباحث جالب علمی بسیاری در میان دانشمندان را موجب شد.هیجان فزاینده گسترش مباحث بیابان زایی که پس از اینکنفرانس شدت یافت. درگزارش های مکرر و جهانشمول مطبوعاتی و وجود بیش از یکصد تعریف از مفهوم بیابانزایی انعکاس یافتهاست گلانتز و ارلوسکی (۱۹۸۳). علل بیابان زایی متناوبا به فرایند های طبیعی و فعالیت های انسانی نسبت داده می شد. هنوز تردیدهای مبهم و غیر واضح درباره ماهیت مشکل و فقدان یک ملاک قابل اندازه گیری وجود داشت.در یک سو بدبینان بودند که ادعا میکردند که، حداقل یک سوم بیابان های کنونی جهان، انسان ساخته است که در نتیحه سوء استفاده بیشتر از زمین بوجود آمده است(۱۹۹۱، UNEP) و بیابان زایی یک مشکل جهان گستر است که مستقیما ۲۵۰ میلیون نفر و یک سوم سطح زمین را تحت تاثیرقرار داده است.( کنوانسیون سازمان ملل متحد برای بیابان زدایی ,۲۰۰۳، UNCCD). انتقادات بسیاری نیز به مفهوم بیابان زاییوارد شد که بیابان زایی را به عنوان یک «افسانه» و بر پایه ادعا های واهی و بی اساس مورد اشاره قرارمی دادکه جریان خودش رادارد توماس و مدلتون (۱۹۹۴).