بررسی خصوصی سازی مدارس آموزش و پرورش در ایران

از لحاظ تاریخی تقریبا تمامی آموزش ها خصوصی بوده اند. این دیدگاه که دولت ها مسئول آموزش شهروندان خود هستند، دراروپا از قرن نوزدهم و در نقاط دیگرجهان از اوایل قرن بیستم به طورگسترده مورد توجه قرار گرفت . پیش از آن تقریبا تمامی آموزش ها بوسیله کلیسا و سایر انجمن های مذهبی و یا بوسیله معلمان خصوصی که توسط خانواده های ثروتمند استخداممی شدند، انجام می گرفت . تحول در نگرش های اقتصادی و گرایش جهانی بر کاهش نقش دولت را باید اصلی ترین عامل تاثیرگذار بر رابطه نظام سیاسی با نهادهای اجتماعی - مانند آموزش و پرورش و بهداشت و درمان - طی دو دهه پایانی قرنگذشته دانست .آموزش و به تبع آن محیط های آموزشی بیشترین اثر و نقش را بر ذهنیت و تمدن سازی جوامع به عهده دارند.لازمه اصلاح کالبد آموزش و پرورش، ایجاد فضاهای مرتبط با فعالیت دانش آموزان است ؛ فضاهایی که دارای شرایط مناسب ومطلوب برای رشد فیزیکی ذهنی ،عاطفی و اجتماعی کودکان می باشدکه تحقق این امر از طریق طراحی جزئیات فضاها با توجه به الگوهای رفتاری کودکان امکانپذیر میگردد. محققان روانشناسی محیط ، با مطالعه الگوهای رفتاری کودکان در محیط های آموزشی به مواردی موثر، از قبیل اندازه مدرسه ، نورپردازی و... که نقش عمده ای در افزایش یادگیری دارند، برخورده اند که درجریان مقاله ، به بررسی دقیق تر آنها پرداخته خواهد شد. جهت آگاه ی بیشتر از وضعیت عمومی مدارس کشور به مقایسه نمونه ای از آنها و مدارس مطلوب ساخته شده، خواهیم پرداخت که برای اخذ اطلاعات از مطالعات و از مقاله های منتشر شده دربارهدیدگاه نوین طراحی محیط های آموزشی بالاخص مقطع ابتدایی که از اهمیت ویژه ای در آموزش برخوردارند، استفاده شدهاست .

کلیدواژه ها:

مدارس ، خصوصی سازی ، محیط ، آموزش و پرورش ، دانش آموزان .