تحلیلی بر عدم اثربخشی برنامه ریزی استراتژیک در آموزش عالی

هدف از پژوهش حاضر تحلیلی بر عدم اثربخشی برنامه ریزی استراتژیک در دانشگاه ها میباشد. پژوهش بر حسب هدف از نوع تحقیقاتی است، جامعه آماری پژوهش تحلیل اسناد برنامه ریزی استراتژیک در دانشگاه ها میباشد. ابزار پژوهش؛ تحقیقات پژوهشی و نظریات اندیشمندان حوزه آموزش عالی در جهت آموزش بهینه سیستم برنامه ریزی استراتژیک در دانشگاه هاست . یافته های پژوهش نشان می دهد که در جهت پویایی و تکامل یک دانشگاه سازگار شونده برنامه ریزان استراتژیک دانشگاهی باید فهم عمیقی در خصوص تفکر برنامه ریزی دانشگاهی داشته باشند یعنی متوجه باشند که دانشگاه سیستمی پیچیده و سازگار شونده است؛ قدرت در جریان برنامه ریزی موقعیتی می شود (همه عناصر دانشگاهی)، سیستم دانشگاهی پیچیده، پویا و متکثر است و ماهیت خود را به مفهوم تاثیر تغییر می دهد؛ سیاست گذاری پویا است و در تعامل با واقعیات نظام دانشگاهی، جریان برنامه ریزی و اطلاعات برنامه ریزان قرار می گیرد و بدین ترتیب یک جریان تحولی- تکاملی حلزونی شکل می گیرد؛ در پویایی برنامه ریزی استراتژیک نظم، بی نظمی، حتمیت و اتفاق را به عنوان وضعیت سیستم های پیچیده بپذیرد؛ ارتباط تعاملی بین اجزا مدل برقرار کند، بر فرهنگ سازی خود تنظیمی و جریان خود آموزی در آحاد جامعه دانشگاهی کوشا باشد؛ به استراتژی های زایشی در طول فرآیند اجرای برنامه ریزی توجه نماید و جریان فیدبک (بازخورد) را در جریان دانشگاه فعال نگاه دارد و در یک جمع بندی نهایی به این فهم در خصوص برنامه ریزی استراتژیک رسیده باشد که برنامه ریزی استراتژیک در هر دانشگاهی می بایست به قول کریستوفر الکساندر دارای هویت بی نام یعنی خودبان باشد، یا از قول پیر بوردیو خود آیین باشد، یا به قول لاوسون به طراحی خاص دانشگاهی رهنمون شود و در یک کلام تکاملی، تامل پذیر، پیچیده نگر، خود سازمان ده، مشارکتی و اکتشافی باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی استراتژیک۱ ، دانشگاه۲ ، آموزش عالی.۳