نقش قصه گویی در آموزش

قصه و قصه گو آشنای همه انسان ها در همه روزگاران و جوامع است. قصه تنها، فاتح دنیای کودکان نیست بلکه بزرگسالان نیز هنگام شنیدن یا خواندن قصه، درست مثل کودکان، با قصه همدل و همراه می شوند و صمیمیت و صفای کودکانه می یابند. قصه پاسخی است به کنجکاوی انسان وکنجکاوی یکی از ابعاد فطرت انسان است. قصه، آیینه ای است که شنونده یا خواننده خود را در آن می یابد. انطباق، الگو برداری، همسان سازی وگاه بازگو کردن در تنهایی و یا نمایش قصه توسط کودکان، نشان دهنده همین ویژگی است. علاوه بر این قصه ها پاسخی به نیاز انسان به آرامش نیز هستند و این که قصه از دیر باز تاکنون با لحضه های خواب پیوند داشته است به همین دلیل است. هم چنین آرزوها و آرمان ها نیز عمدتا در داستان ها تحقق یافته اند. فهم بخشی از رمز و رازهای زندگی، القای مفاهیم تربیتی، اخلاقی و آموزشی، دلیل دیگری است که قصه گویی و قصه پردازی را سبب می شود. قصه به سخن یا نوشته هایی از روزگاران قدیم و جدید اطلاق می شود که در آن شخصیت های گوناگون خیالی یا واقعی ماجراهایی می آفرینند. قصه ها از روزگاران قدیم برای آموزش، انتقال تجربه ها و تاریخ هر قوم از نسلی به نسل دیگر پدید آمده اند. در این مقاله به تاثیر قصه در آموزش پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

قصه ، قصه گویی ، نظام تعلیم و تربیت