تاثیر تمرینات خودگفتاری بر فاکتورهای آمادگی جسمانی دانشجویان دانشگاه افسری امام علی(ع)

زمینه و هدف: دفاع از کشور وظیفه نیروهای مسلح آماده و ورزیده است، هدف پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر تمرینات خودگفتاری بر فاکتورهای آمادگی جسمانی دانشجویان می باشد. روش ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون است. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان دانشگاه افسری امام علی (ع) در سال ۱۴۰۱ بود که ۳۰ نفر از آنها به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به ۲ گروه مداخله (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) تقسیم شد. در مرحله پیش آزمون ابتدا، زمان هر یک از دانشجوها در دوی ۷۰ متر و حمل مجروح اندازه گیری شد. سپس در جلسه ای به گروه مداخله، خودگفتاری و نحوه تمرینات آن آموزش داده شد و آنها به همراه تمرینات بدنی که روزانه داشتند ۱۰ جلسه تمرینات خودگفتاری انجام دادند؛ و گروه کنترل فقط تمرینات بدنی روزانه داشتند. بعد از اتمام ۱۰ جلسه تمرین، مرحله پس آزمون همانند پیش آزمون انجام شد. یافته ​ها: در گروه مداخله خودگفتاری پس از ۱۰ جلسه تمرین، میانگین عملکرد در دوی ۷۰ متر از ۱±۴۴/۹ به ۸۲/۰±۷۲/۸ کاهش و میانگین حمل مجروح از ۷۳/۱±۴۱/۹ به ۱۱/۱±۷۰/۸ ثانیه کاهش یافت که با توجه به سطح معنی داری ۰۵/۰ تفاوت معنی دار در عملکرد قابل مشاهده است. میانگین دوی ۷۰ متر در گروه کنترل از ۹۳/۰±۳۸/۹ به ۸۸/۰±۳۶/۹ ثانیه کاهش یافت و همچنین، میانگین حمل مجروح شرکت کنندگان در این گروه از ۴۳/۱±۵۲/۹ به ۴۲/۱±۴۹/۹ ثانیه کاهش یافت که معنی دار نبود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: به طورکلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بعد از خودگفتاری، عملکرد دانشجویان بهبود یافت. لذا، پیشنهاد می شود مربیان و فرماندهان نظامی تمرینات خودگفتاری را در کنار برنامه های جسمانی خود برای بهبود عملکرد دانشجویان مدنظر قرار دهند.

کلیدواژه ها:

Self-Talk ، Physical Fitness Factors ، Carrying the Injured ، خودگفتاری ، فاکتورهای آمادگی جسمانی ، حمل مجروح.