اثربخشی آموزش تاب آوری بر کاهش اضطراب مرگ و احساس تنهایی در بیماران مبتلا به کووید-۱۹

شیوع و همه گیری کووید- ۱۹علاوه بر تعداد زیاد ابتلا و مرگ و میر فراوان، منجر به مشکلات روانشناختی از جمله اضطراب مرگ و احساس تنهایی شده است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی آموزش تاب آوری برکاهش اضطراب مرگ و احساس تنهایی در بیماران مبتلا به کووید- ۱۹بود. پژوهش به روش نیمه آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه مبتلایان به کرونا در شهرتهران بودند. نمونه مورد نظر شامل ۳۰نفر از بهبود یافتگان مبتلا به کووید- ۱۹بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش ( ۱۵نفر برای گروه کنترل، ۱۵نفر برای گروه آزمایش) گمارده شدند و گروه آزمایش، برنامه آموزش تاب آوری در قالب ۱۰جلسه دریافت کردند. در حالی که گروه کنترل تا پایان طرح هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه های اضطراب مرگ (DAS) و مقیاس تنهایی استفاده گردید. به منظور مقایسه نتایج دو گروه آزمایشی و کنترل از تحلیل واریانس چندمتغیره با اندازه گیری مکرر (MANOVA) قبل و بعد از اتمام مداخله استفاده شد و نتایج بهدست آمده توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج یافته ها نشان داد که آموزش تاب آوری بر اضطراب مرگ و احساس تنهایی تاثیر معنی داری دارد. به عبارتی دیگر می توان نتیجه گرفت که اضطراب مرگ و احساس تنهایی در گروه آزمایش تعدیل یافت، لذا می توان از آموزش تاب آوری به عنوان یک روش موثر بر کاهش اضطراب مرگ و احساس تنهایی در بیماران مبتلا به کووید- ۱۹استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آموزش تاب آوری ، اضطراب مرگ ، احساس تنهایی ، کووید-۱۹