بررسی تاثیر آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد سیستم خانواده درونی (IFS) بر انعطاف پذیری، ابرازگری هیجانی و روابط با خانواده نوجوانان دختر دارای رفتار پر خطر شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد سیستم خانواده درونی (IFS) بر انعطاف پذیری، ابرازگری هیجانی و روابط با خانواده نوجوانان دختر دارای رفتار پر خطر شهر اهواز بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل کلیه نوجوانان دختر دارای رفتار پرخطر که در مراکز آموزشی (مدارس) شهر اهواز که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ در حال تحصیل بودند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند (نظر معلم) بود، و ۳۰ نفر نمونه در دو گروه آزمایش (۱۵) و گروه گواه (۱۵) به صورت تصادفی گمارده شد. ابزار مورداستفاده در پژوهش شامل مقیاس رابطه والد فرزندی فاین، مورلند و شوبل (۱۹۸۳)، پرسشنامه پذیرش و عمل– نسخه دوم بوند، هیز، بائر، کارپنتر، گوئنول، ارکات، والتز و زتل (۲۰۱۱) و پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و امونز(۱۹۹۰) بود. اعضای گروه آزمایش در جلسات آموزشی سیستم خانواده درونی (IFS) به مدت ۸ جلسه، هر جلسه به مدت ۹۰ دقیقه، شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. یافته های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که آموزش گروهی مبتنی بر رویکرد سیستم خانواده درونی (IFS) بر انعطاف پذیری(F=۰/۹۱۷)، ابرازگری هیجانی (F=۰/۷۰۹) و روابط با خانواده (F=۰/۵۵۱) نوجوانان دختر دارای رفتار پر خطر شهر اهواز موثر است. بنابراین نتیجه گرفته شد درمان گروهی مبتنی بر رویکرد سیستم خانواده درونی (IFS) بر انعطاف پذیری، ابرازگری هیجانی و روابط با خانواده نوجوانان دختر دارای رفتار پر خطر شهر کارآمد بوده است.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، ابرازگری هیجانی ، روابط با خانواده ، رفتار پر خطر ، رویکرد سیستم خانواده درونی (IFS)