اثربخشی قصه گویی بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان دبستانی

امروزه برخی از روانشناسان معتقدند بسیاری از مشکلات در دوران کودکی جنبه تحولی داشته و خود به خود برطرف می شود. این گفته در مورد برخی از رفتارهای کودکان صادق است. اما اگر مشکلات رفتاری برای چندین ماه و بدون اختلافات خانوادگی و محیطی ادامه یابد نیازمند مداخله درمانی روان شناختی می باشد. یکی از مداخلات موثر، قصه درمانی است. در واقع قصه های کودکان عموما در ظاهر، ساده و قابل دریافت و در زیر ساخت، غنی و سرشار از نکات شناختی -عاطفی بوده و ناخودآگاه کودک را مخاطب قرار می دهد و آنها را برای رویارویی با جهان های واقع و ممکن آماده می کند. قصه ها به کودکان می گویند در این جهان چگونه باشند و به آنها اینفرصت را می دهد تا دیدگاه خود را نسبت به واقعیت تغییر دهند و بستری برای کاهش ناامیدی می باشد و در نتیجه کودکان می توانند به صورت فرافکنانه بر پریشانی های هیجانی خود کار کنند. از این رو تاثیر داستان بر رشد کودکان به دلیل در برگرفتن استعاره ها و طرحواره ها و تمهید فرایندهای رشد بسیار پیچیده است. قصه گووی با بیدارکردن نیروهای درونی کودک، به طور غیرمستقیم او را از موانع، تضادها و نیز امکانات و استعدادهایش آگاه میکند و وی را به تفکر، تعمق و جست و جو وا میدارد و از این رو در درمان و بهبود بسیاری از اختلالات رفتاری و خلقی موثر می باشد. در همین راستا پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و رویکرد کتابخانه ای به اثربخشی قصه گویی بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان دبستانی می پردازد.

کلیدواژه ها:

قصه درمانی ، مشکلات رفتاری ، کودکان دبستانی ، قصه گویی