معماری و پست مدرنیسم به سبک ایرانی (واکاوی معماری معاصر ایران در گذر از دوران گذار)

جامعه ایران، طی دوران طولانی که از آن به عنوان تاریخ معاصر نام برده می شود تغییر رنگ داده است؛ اما تغییر ماهیت نداده است. لیکن مقابله سنت و تجدد، عدم تعادلی را بر اثر مواجهه با امواج سهمگین پیشرفت جهان بیگانه و عقب ماندگی جهان خودی در جامعه به وجود آورده که ناشی از شیوه برخورد و بی توجهی ما نسبت به تاریخ است. پیامدهای شتاب جامعه سنتی به سمت مدرنیته و افزون بر آن، تاثیرات رویکرد پست مدرنیستی بر جامعه و شتاب و تنوع تغییراتی که جامعه در حال گذار ایران تجربه می کند و تحولات ساختاری و نهادی ملازم با آن، ابعاد پیچیده و مهمی به مسائل ایران بخشیده است؛ که از طرفی، گذار جامعه امروز به سوی مدرنیته و عدم هم سازی بخشی از جامعه ایران با فرایند مدرنیزاسیون، آسیب های فراوانی را به وجود آورده و از سوی دیگر، تئوری نفی فراروایت هایی است که ذهن ایرانی را بین سه رویکرد سنت گرایی، مدرنیسم و پسامدرنیسم، گرفتار کرده و نوعی افکار التقاطی و سیال غیرقابل اتکاء، در ذهن اعضای جدید جامعه، ایجاد نموده و جامعه ایرانی را در نوعی بی هنجاری، دچار بحران نموده است. این پژوهش، با هدف تحلیل و تاویل معماری معاصر ایران در گذر از دو دوره گذار سنت به مدرنیته و مدرنیسم به پست مدرنیسم، سعی دارد تا در پژوهشی کیفی به شیوه تحلیل تاریخی، با مرور واقع بینانه از حقیقت (خودشیفتگی تا خودباختگی) و ماهیت (خودباوری) ایرانی بودن یا ایرانی ماندن، و به دنبال پاسخ به این پرسش است که معماری معاصر ایران در چه شرایطی تغییر پیدا کرد؟ و این دوران، متاثر از کدام عامل یا عواملی بوده است؟ در گفتمانی تاریخی، حقیقت و ماهیت معماری معاصر ایران را توصیف نماید. به نظر می رسد، این معانی پرمدعا و تا حدی متناقض، توضیحی پیرامون منطق و دلیل کاربرد فراگیر و شهرتی است که در کنار ابهام و سردرگمی حاصل از این واژگان، ناهم گونی آشوب برانگیزی را تفسیر می کند که در پس اندیشه-های جهانی اش، مجموعه ای از سنت های قریب الوقوع به جامانده از باورها و شیوه های برخاسته از فرهنگ را تعیین نماید. حال آن-که خود نامعین است.

کلیدواژه ها:

سنت ، مدرنیته ، پست مدرنیسم ، دوره گذار ، معماری معاصر ایران.