مسولیت اجتماعی شرکتهای تجاری از منظر قانون هوای پاک

قانون منع آلودگی هوا مصوب سال ۱۳۷۴و آیین نامه های مربوط به آن، به مدت ۲۲ سال،سند انحصاری تعیین کننده قواعد ومقررات مربوط به رفع آلودگی هوا در ایران بوده است.این قانون درکنار توفیقاتی که به همراه داشت؛ دارای نقاط ضعف بسیاری نیز بوده است؛ لذا قوای مقننه و مجریه جهت رفع این ناکارآمدیها و در جهت ارتقای قوانین مربوط به رفع آلودگی، سند جدیدی را تحت قانون هوای پاک مصوب کردند . قانون هوای پاک که درسال ۱۳۹۶به وجود آمد،برای رفع آلودگی های ناشی از فعالیتهای عوامل آلوده کننده هوا،تکالیف و ضمانتهایی مقررکرده است. یکی از این عوامل آلوده کننده،شرکتهای تجاری هستند که در اثر فعالیت آنها، آلودگی های زیادی تولید می شود . قانون مذکور، علیرغم آن که سعی نموده مسولیت اجتماعی بیشتری را متوجه شرکتها نماید ولی این قانون نیز از ایرادات مصون نمانده است. از جمله مهمترین ایرادات مربوط به این سند، می توان به عدم تعیین مسولیت مدنی ناشی از آلودگی هوا ،توسط عوامل آلوده کننده، اشاره نمود.لذا دراین مقاله به روش توصیفی- تحلیلی، ابعاد مختلف این قانون از جمله مفهوم، مبانی مسولیت اجتماعی،تکالیف و ضمانت اجراهای موجود برای شرکتها و برخی نکات دیگر مورد بحث قرار گرفته است و سعی شده است با ارائه راهکارهایی درصد رفع ایرادات بر آییم.

کلیدواژه ها:

شرکت ، مسولیت اجتماعی ، محیط زیست ، قانون مسولیت مدنی ، قانون هوای پاک