بررسی اثرات استراتژی های پاداش محور بر خودکارآمدی کارکنان (مطالعه موردی: شهرداری بهارستان و سازمان های تابع)

هدف اصلی این پژوهش تعیین بررسی تاثیر استراتژی های پاداش محور برخودکارآمدی کارکنان شهرداری بهارستان و سازمان های تابع بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و روش آن توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری در پژوهش حاضر شامل کارکنان شهرداری بهارستان و سازمان های تابع می باشد که تعداد آن ها برابر با ۲۹۰ نفر بود. با توجه به جدول حجم نمونه کرجسی و مورگان حجم نمونه برابر با ۱۲۷ نفر به دست آمد. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. برای استراتژی خود رهبری از پرسشنامه هاگتون و نیک (۲۰۰۲) و برای خود کارآمدی کارکنان از پرسشنامه ریگز و نایت (۱۹۹۴) استفاده شد. روایی محتوایی پرسشنامه ها توسط استاد راهنما و چند نفر از صاحب نظران موضوعی و روایی صوری پرسشنامه توسط چند تن از افراد جامعه آماری مورد تائید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ برای پرسشنامه استراتژی خودرهبری(۸۱/۰= α) وبرای پرسشنامه خود کارآمدی کارکنان (۷۴/۰= α ) محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش در دو سطح توصیفی با استفاده از آماره هایی همچون میانگین، انحراف معیار و استنباطی با استفاده از مدل معادلات ساختاری توسط نرم افزار spss و smart pls صورت پذیرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که استراتژی های پاداش محور باعث افزایش خودکارآمدی کارکنان می گردد. به عبارتی استراتژی های پاداش محور خودکارآمدی کارکنان شهرداری بهارستان و سازمان های تابع را تقویت می کند. همچنین یافته ها حاکی از آن بود که توانایی افراد در دریافت جنبه های مثبت وظایف بر خودکارآمدی فردی (۴۳۸/۰ =β)، توانایی افراد در دریافت جنبه های مثبت وظایف برخودکارآمدی جمعی کارکنان (۷۵۶/۰ =β)، تمرکز برپاداش های درونی برخودکارآمدی فردی کارکنان (۳۷۵/۰ =β)، تمرکز برپاداش های درونی برخودکارآمدی جمعی کارکنان (۷۱۲/۰ =β)، تمرکز بروظیفه برخودکارآمدی جمعی کارکنان (۶۸۷/۰ =β)تاثیر مثبت ومعنادار دارند.

کلیدواژه ها:

استراتژی های پاداش محور ، خودکارآمدی کارکنان