طراحی بهینه ی پارامترهای مقاومتی و نفوذپذیری بتن پلاستیک دیوار آب بند سد با هدف افزایش شاخص ایمنی (مطالعه موردی)

یکی از اساسی ترین فاکتورهای موثر بر طراحی سدهای خاکی، کنترل میزان تراوش از زیر فونداسیون سد و نیروگاه های برقابی است که به روش های مختلفی مانند دیوار آب بند با استفاده از بتن پلاستیک انجام می پذیرد. هرچه عمق دیوار آب بند بیشتر باشد عدم تراوش آب با ضریب اطمینان بالاتری صورت خواهد پذیرفت. دیوارهای آب بند دارای مقاومت فشاری متناسب با فشارهای اعمالی، تغییرشکل پذیری بالا و نفوذپذیری کم می باشند و استفاده از آنها در مناطقی که پی سست و نفوذپذیری بالا دارند غالبا مقرون به صرفه تر از سایر روشها است. روش های اجرای دیوار آب بند عبارتند از: روش تزریق تیر ارتعاشی، روش اجرای ممتد و روش اجرای متناوب(پانلی). دراین پروژه با استفاده از دستگاه کلامشل۱ از روش اجرای متناوب(پانلی) برای اجرای دیوار آب بند استفاده شده است. در این مقاله ضمن بررسی شرایط زمین شناسی منطقه به تحلیل مصالح تشکیل دهنده بتن پلاستیک، به بررسی پارامترهای موثر بر شکل پذیری بتن پلاستیک دیوار آب بند جهت افزایش ضریب اطمینان آب بندی و عملکرد بهینه لرزه ای آن پرداخته شده است و نیز بهترین روش اجرا دیوار آب بند باید با توجه به شرایط زمین شناسی هر منطقه ای انتخاب گردد و می بایست طرح اختلاط بهینه بتن پلاستیک در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی و از تجارب پروژه های مشابه نیز استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

سد و نیروگاه ، دیوار آب بند ، مدول الاستیسیته ، بتن پلاستیک ، ضریب اطمینان