اثربخشی طرحواره درمانی بر کیفیت روابط زناشویی در زوجین ناسازگار

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر کیفیت روابط زناشویی در زوجین ناسازگار بوده است.روش پژوهش(جامعه و نمونه، ابزارگردآوری، روش آماری): روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل زوجین ناسازگار مراجعهکننده به مراکز مشاوره شهر اراک در نیمه دوم سال ۱۴۰۰بودند. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری در دسترس و حجم نمونه ۳۲ نفر(۱۶ نفر گروه آزمایش و گروه ۱۶ نفر گروه گواه) انتخاب شد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه کیفیت روابط زناشویی استفاده شد. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت ۸هفته، هر هفته در یک جلسه درمان ۶۰-۹۰دقیقهای درمان طرحواره درمانی را دریافت نموده اند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که بعد از طرحواره درمانی با توجه به میانگین نمرات در متغیر کیفیت روابط زناشویی گروه آزمایش در پس آزمون نسبت به میانگین گروه کنترل، معنی دار بوده است.نتایج: بنابراین طرحواره درمانی بر کیفیت روابط زناشویی در زوجین ناسازگار تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، کیفیت روابط زناشویی ، زوجین ناسازگار.