نقش ژنتیک در نزدیک بینی

زمینه و هدف: نزدیک بینی یکی از عیوب انکساری است، که موجب تاری دید در مشاهده ی اجسام دور می شود. این اختلال شایع ترین اختلال چشمی انسان در جهان و یک مشکل قابل توجه در بهداشت عمومی است. زیرا با افزایش خطر از دست دادن بینایی همراه است. در این مطالعه به بررسی موردی این بیماری و نقش زنتیک در این اختلال می پردازیم. روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه ی مروری است و در این پژوهش از بانک های اطلاعاتی ایرانی و خارجی همچون NCBI, PUBMED و .. برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. یافته ها: براساس یافته های به دست آمده بسیاری از ژن هایی که با عیوب انکساری چشم انسان ارتباط دارند می توانند در شبکه های بیولوژیکی مشترک قرار گیرند. بزرگترین مجموعه ی این ژن ها در رشد بافت همبند و سازمان دهی مجدد ماتربکس خارج سلولی نقش دارد. این گروه شامل زن هایی است که متالوپروتتینازهای ماتریس. فاکتورهای رشد و گیرنده های فاکتور رشد و کلاژن ها را کد می کنند. نتیجه گیری: طبق مقالات بررسی شده و مستندات به دست آمده و با توجه به مطالعات ورائت پذیری، ثابت شده است نزدیک بینی معمولا به صورت غالب به ارث می رسد. افراد مبتلا به نزدیک بینی شدید با خطر از دست دادن بینایی همراه با سایر مشکلات جدی چشم روبرو هستند؛ بنابراین خانواده هایی با سابقه نزدیک بینی شدید باید تحت بررسی های ژنتیکی جهت بررسی میزان احتمال ابتلاء جنین به این اختلال قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

نزدیک بینی ، بیان ژن ، عیوب انکساری