مطالعه تطبیقی روایت های سیاوش و رامایانا بر اساس نظریه گرمس

نظریه روایت با توجه به علم روایت شناسی که از علم ساختارگرایی، فرمالیست، نشانه شناسی و زبان شناسی سرچشمه می گیرد مورد توجه افرادی بود که با نقد ادبی سروکار دارند. به همین جهت روایت شناسی بدنبال پیدا کردن الگوهای ثابت برای روایت و یافتن ارتباط های بین عناصر شکل دهنده ی روایت است. گرمس از مهم تریم نظریه پردازان حوزه روایت، اثبات کرد که تمام اجزا قابل تفکیک هستند و الگویی انعطاف پذیر را ارائه داد. لذا هدف این پژوهش تحلیل فرم روایی داستان سیاوش در مقام یکی از کهن تری داستان های ایران و داستان رامایان در مقام یکی از باستانی ترین داستان های ادبیات هندوستان براساس نظریه گرمس است. پژوهش حاضر به روش توصیفی - تحلیل و منابع به کار رفته در آن اسنادی - کتابخانه ای است. دستاوردهای پژوهش گویای این است که هردو داستان با نظریه گرمس همخوانی دارد

کلیدواژه ها:

مطالعه تطبیقی ، روایت شناسی ، گرم ، سیاوش ، رامایانا.