ارتباط معنایی و ساختار تقابلی اصطلاحات راح، صهبا و مل در غزل (سنایی، مولوی و حافظ)

یکی از ویژگی های غزل عارفانه استفاده از زبان رمزی است. در این میان اصطلاحات مربوط به میخانه و باده نوشی جایگاه ویژه ای دارد. برخی از این اصطلاحات، در دل خود اشارت و معانی نهانی دارند که درک معنای مورد نظر شاعر منوط به رمزگشایی از آنهاست. راح، صهبا و مل هر سه از جمله واژگان میخانه ای می باشد که در این مقاله به بررسی آن ها پرداخته شده است. بنابر نتایج به دست آمده کارکرد اصلی این سه اصطلاح در تبیین مفهوم بی خودی و رهایی از تعلقات هستی و نهایتا نیل عارف به نیستی است.

کلیدواژه ها:

سنایی ، مولوی ، حافظ ، راح ، صهبا و مل