بررسی شاخص های ناپایداری برای رسیدن به توسعه پایدار با مرور قوانین حقوقی

برنامه ریزی در کشور ایران عمدتا از طریق برنامه های پنج ساله انجام می شود. اصطلاح توسعه، عموما برای توصیف وضعیت جوامع خاص و روند تغییرات تجربه شده توسط آنها استفاده می شود.اهداف: هدف از تحقیق، معرفی عوامل ناپایداری برای رسیدن به توسعه پایدار با عنایت بر قوانین حقوقی موجود در نظام حقوقی ایران و بررسی شاخص های ناپایداری برای دستیابی به توسعه پایدار می باشد.روش: روش تحقیق تحلیل محتوا بوده، که با بررسی مفاهیم و رویکردهای نظری مربوطه به تحلیل آنها پرداخته شده است، نوع پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه انجام توصیفی- تحلیلی است که اطلاعات آن به شیوه اسنادی (کتابخانه ای) جمع آوری شده است. یافته ها: نتایج نشان می دهد که قوانین مقررات داخلی و بین المللی متعددی در حوزه محیط زیست برای برنامه ریزی و اداره مناسب آن وجود دارد و کلیات موضوع دارای ابهام نمی باشد وقوانین و مقررات قوی و متعددی در این زمینه وجود دارد . برخی از نارسایی های موجود را می توان به عدم اجرای دقیق قوانین مربوطه دانست. نتیجه گیری: لازم به ذکر است بعضی از قوانین عادی موجود، بدلیل قدیمی بودن و عدم تناسب با شرایط جدید نیازمند تغییر و بروزرسانی است.

کلیدواژه ها:

شاخص های ناپایداری ، قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، توسعه پایدار ، قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست ، کنوانسیون های بین المللی ، اسناد چشم انداز توسعه