بررسی ارتباط بین نیازهای عاطفی با سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال ۱۳۹۳

چکیده زمینه و هدف: تامین نیازهای عاطفی، مولفه ای تاثیرگذار در میزان توانایی فرد برای مقابله موثر با بیماری و مدیریت آن است. لذا این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین نیازهای عاطفی با سطح خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال ۱۳۹۳ انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر مطالعه ای توصیفی است که بر روی ۳۶۰ بیمار مبتلا به سرطان بستری در بیمارستان امید شهر مشهد با روش نمونه گیری آسان از اسفند ۱۳۹۲ تا تیر ۱۳۹۳ انجام شد و بیماران با استفاده از فرم اطلاعات فردی، پرسشنامه خودکارآمدی بیماری های مزمن (CDSES) و پرسشنامه نیازهای عاطفی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها برحسب نوع متغیر، با آزمون های آنالیز واریانس، t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه حاکی از کسب نمره کلی خودکارآمدی ۹۱/۱±۵۶/۵ از ۱۰ می باشد که نشان دهنده خودکارآمدی متوسط بیماران است. بیشترین میزان میانگین و انحراف معیار خودکارآمدی بیماران به ترتیب در حیطه ارتباط با پزشک ۷۱/۲±۸۴/۶، مدیریت بیماری ۳۶/۲±۳۲/۶، کمک گرفتن از خانواده، دوستان و جامعه ۱۸/۲±۷۹/۵ بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمره کلی خودکارآمدی و نیازهای عاطفی، همبستگی منفی و معناداری وجود دارد (۲۶۱/۰-=r، ۰۰۱/۰p<)؛ یعنی هرچه بیشتر نیازهای عاطفی بیماران برآورده شود، سطح خودکارآمدی بیماران در جهت مدیریت بیماری نیز افزایش خواهد یافت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که افزایش نیازهای عاطفی بیماران باعث کاهش سطح خودکارآمدی آنان می گردد و بالتبع آن، افزایش دفعات بستری و عود علائم بیماری را به همراه دارد. بنابراین، جهت کاهش نیازهای عاطفی و بهبود سطح خودکارآمدی، به برنامه ریزی های دقیق تر مداخلات آموزشی و حمایتی نیاز است. واژه های کلیدی: خودکارآمدی، نیازهای عاطفی، سرطان، مشهد

کلیدواژه ها:

Self- Efficacy ، Emotional Needs ، Cancer ، Mashhad ، خودکارآمدی ، نیازهای عاطفی ، سرطان ، مشهد