مقایسه کاربرد ابزار های انسجام در بیان نوشتاری دانش آموزان عادی و دارای اختلالات یادگیری فارسی زبان شهر تهران

هدف: در پژوهش حاضر، بیان نوشتاری دانش­آموزان عادی و دانش آموزان دارای اختلال یادگیری فارسی­زبان شهر تهران با توجه به استفاده از ابزارهای مختلف انسجام مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته­است. روش: طرح تحقیق از نوع پژوهش­های پس­رویدادی (علی– مقایسه ای) است. رویکرد زبان­شناسی اتخاذ شده رویکردی نقش­گرا است و نظریه هلیدی و متیسون (۲۰۰۴) برای تحلیل داده­های گرد­آوری شده استفاده شده است. نمونه آماری مورد بررسی، ۲۵ دانش­آموز پسر دارای اختلال یادگیری و ۲۵ دانش­آموز پسر عادی ۱۰ تا ۱۲ ساله بودند. ابزار مورد استفاده، ۳ خرده­آزمون (خوانداری، تصویری، و شنیداری) محقق­ساخته بود. یافته­ها: پس از استخراج فراوانی ابزار­های مختلف انسجام، با استفاده از آمار توصیفی داده­ها توصیف شدند و سپس با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیره معناداری اختلاف مشاهده شده بین دانش­آموزان عادی و دانش­آموزان دارای اختلال یادگیری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتیجه­گیری: نتایج نشان می­دهد که در سطح ۰۵/۰ =αاختلاف مشاهده شده بین دو گروه در کاربرد همه انواع ابزارهای انسجام معنادار بوده است.

کلیدواژه ها:

Cohesive devices ، Learning Disorder ، Functional Approach ، Text Linguistics ، : ابزار های انسجام ، اختلالات یادگیری ، رویکرد نقش گرا ، زبان شناسی متن