بررسی و تحلیل مفهوم ارتباط های چهارگانه بشری در مثنوی معنوی
محل انتشار: مجله عرفانیات در ادب فارسی، دوره: 5، شماره: 20
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 79
فایل این مقاله در 28 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ERFAN-5-20_001
تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1402
چکیده مقاله:
یکی از شاعران و عارفان ایرانی که در فرهنگ و عرفان اسلامی- ایرانی نقشی پررنگ دارد؛ بیتردید جلال الدین محمد بلخی است. او به دلیل تامل عمیق در جهان پیرامون خود و درک معرفت صحیح از باطن آدمی، در ابعاد مختلف شناخت شناسی همچون خداشناسی، خودشناسی و کیهانشناسی غورکرده و اشراف داشته است. او با تاکید بر عرفان و سعادت حقیقی و تکامل روحی انسانی از سویی و شناخت جایگاه انسان در هستی از سوی دیگر بر روابط چهارگانه ارتباط انسان با خدا، خود، دیگر انسانها و طبیعت تاکید دارد. بررسی این روابط در مثنوی به گونهای طراحی شده است که باورمندی به خدا (متشخص و نامتشخص) در نوع ارتباط انسان با خود، دیگر انسانها و طبیعت تاثیر گذاشته است. با این رویکرد، این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و با واکاوی مثنوی، به بررسی ارتباط انسان با خدا، خود، دیگران و طبیعت از منظر مولوی میپردازد. نتیجه پژوهش نشان میدهد که مولوی با درک تصور خداوند به عنوان موجودی متشخص انسانوار و در مواردی نا انسانوار در نحوه ارتباط انسان با خود، دیگران و طبیعت اندیشههای نابی دارد که این مقاله به تحلیل و نقد هر کدام از این ارتباطات پرداخته است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان