آمادگی خودراهبری در یادگیری و سبک‎های یادگیری در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

مقدمه: با توجه به پیچیدگی و تغییر در روال توسعه حرفه پرستاری، خودراهبری در یادگیری در دو تا سه دهه اخیر در آموزش پرستاری مورد توجه قرار گرفته است. رابطه بین خودراهبری در یادگیری و سبک های یادگیری، در موقعیت های یادگیری گوناگون، قابل کشف است. این پژوهش با هدف تعیین میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری و شناسایی سبک های یادگیری دانشجویان پرستاری و ارتباط این دو مفهوم با همدیگر صورت پذیرفت. روش ها: در مطالعه ای توصیفی در سال ۱۳۸۵، تعداد ۱۷۸ نفر از دانشجویان رشته پرستاری در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری تخصصی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به شیوه تصادفی طبقه ای انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری داده ها سه پرسشنامه دموگرافیک، مقیاس آمادگی خودراهبری در یادگیری گاگلیمینو و پرسشنامه سبک های یادگیری کلب بود. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش با نرم افزار SPSS و روش های آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. نتایج: میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری، در اکثریت واحدهای مورد پژوهش در سطح زیاد و سبک یادگیری غالب، سبک انطباق یابنده بود. انجام آزمون آماری، رابطه معناداری را بین دو متغیر اصلی نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به بالا بودن میزان آمادگی خودراهبری در یادگیری در درصد قابل توجهی از دانشجویان و غالب بودن یک سبک در بین اکثریت آنان، انطباق و سازگاری روش های یاددهی با این مشخصه های یادگیری در دانشجویان پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

Rediness ، Self-directed Learning ، Learning Styles ، Nursing Students ، Nursing Education ، آمادگی ، خودراهبری در یادگیری ، سبک های یادگیری ، دانشجوی پرستاری ، آموزش پرستاری