تاثیر تمرینات ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر آمادگی هوازی، قدرت عضلانی، گلوکز خون، مقاومت به انسولین و سطح سرمی بتااندورفین زنان دیابتی نوع دو

مقدمه: دیابت، شایع ترین بیماری ناشی از اختلالات متابولیسمی و یکی از مهم ترین مشکلات بهداشت عمومی است. دیابت، مسئول ۹% کل مرگ­های جهان می­باشد و می­تواند در درازمدت منجر به نوروپاتی، نفروپاتی، رتینوپاتی و بیماری قلبی گردد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرین ترکیبی (هوازی- مقاومتی) بر سطوح بتااندورفین و تاثیر آن بر گیرنده µ در سطح عضله اسکلتی برای کاهش گلوکز و مقاومت به انسولین زنان غیرفعال دیابتی نوع دو انجام شد. روش­کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال ۱۳۹۴ بر روی ۱۸ نفر از زنان غیرفعال دیابتی نوع دو با محدوده سنی ۵۰-۴۰ سال انجام شد. آزمودنی­ها به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت ۸ هفته و ۳ روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین هوازی شامل ۲۰ دقیقه فعالیت ایروبیک و برنامه تمرین قدرتی توسط افراد گروه تجربی انجام شد. ۴۸ ساعت قبل و بعد از مداخله تمرینی، نمونه خونی آزمودنی ها به منظور برآورد مقادیر سرمی بتااندورفین، گلوکز و انسولین جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۶) و آزمون­های تی دانشجویی وابسته و مستقل و آزمون­های ویلکاکسون و یومن ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی­دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: تمرین ترکیبی باعث افزایش معنی­دار اکسیژن مصرفی اوج، قدرت، سطح سرمی بتااندورفین و کاهش معنی­دار گلوکز و مقاومت به انسولین گردید (۰۵/۰≥p). نتیجه­گیری: تمرینات ترکیبی، شاخص گلایسمیک را کاهش و بتااندورفین را افزایش می دهد که می­تواند اثر مطلوبی در کاهش عوامل خطرزا در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد.

کلیدواژه ها:

بتااندورفین ، تمرین ترکیبی ، دیابت نوع دو ، گلوکز ، مقاومت به انسولین