از وابستگی نفتی تا پایداری شهری : نقش انگیزی مدیریت و توسعه در ابوظبی

این نوشتار در پی پاسخ به این پرسش شکل گرفته است که »چرا جغرافیا، ایدئولوژی و اقتصاد مشابه میان کرانه جنوبی و شمالی خلیج فارس به سطوح متفاوتی از توسعه یافتگی و پایداری منجر شده است ؟.« برای یافتن پاسخ ، به جای بررسی های کمی و قیاسی در قالب مولفه های »زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی «، به »توصیف و تحلیل روایت ابوظبی « راجع به حرکت به سوی پایداری و دستیابی به آن پرداخته شده است . بنابراین مطالعات حول دو محور »نظامهای برنامه ریزی و مدیریت « و »برنامه های توسعه شهری « سازماندهی شده است . روایت ابوظبی نشان می دهد که تنها آگاهی از تعاریف و شاخص های اقتصاد و محیط زیست و اجتماع پایدار نیست که می تواند یک شهر و نسل های کنونی و آینده آن را به سوی پایداری روانه کرده و به آن برساند. آنچه در ورای این مولفه ها اثربخش است ، همانا مدیریت و حکمروایی مشروعی است که بر پایه تعلق و تعهد دوسویه شکل گرفته است و بیش از آنکه نظام مدیریت و برنامه ریزی یا برنامه های توسعه شهری به تنهایی در ساختن شهری پایدار نقش آفرین باشند، امتزاج و همگرایی آنها در این مسیر راهگشا و موثر است و نقطه آغازین این مسیر طولانی و زمانبر اصلاحات و تغییرات ساختاری ، نهادی و مدیریتی است که به موازات تعریف آرمانهای شهری پایدار و کسب تجربه از تلاش برای تحقق آنها به تمدنسازی و فرهنگ سازی در توسعه پایدار شهری منجر می شود. روایت ابوظبی از پایداری ، روایتی است عملگرایانه و در عین حال آرمانگرایانه و آرمانباورانه در نیل به پایداری .

کلیدواژه ها:

ابوظبی ، توسعه پایدار شهری ، طرحهای توسعه شهری ، مدیریت شهری ، نظام برنامه ریزی .