انواع شکواییه در اشعار نیما یوشیج

شکواییه، یکی از گونه های ادب غنایی است که در آن، شاعر نسبت به رویدادهای دردآور زندگی که سبب به تنگنا افتادن آدمی می شوند، گله مند است. بررسی شکواییه ها می تواند مخاطب را با احوال شخصی سخنوران و وضعیت اجتماعی-سیاسی عصر آنان بیشتر آشنا سازد. در شعر نیما یوشیج (۱۳۳۸- ۱۲۷۶) که به حقیقت آیینه تمام نمای زندگی عصر اوست، انواع مختلف شکواییه نمود یافته است.نویسندگان در این پژوهش که به روش توصیفی-تحلیلی انجام می گیرد، شکواییه های اجتماعی، سیاسی، شخصی و فلسفی را در اشعار فارسی نیما بررسی می کنند. تردیدی نیست که در سروده های او شکواییه عرفانی قابلیت طرح ندارد و در میان سایر گونه های بث الشکوی، شکواییه های اجتماعی و سیاسی با توجه به زبان نمادین نیما و تعهد اجتماعی او، چشمگیرتر است.شکواییه های نیما در سروده های نخستین، بیشتر جنبه شخصی دارد؛ اما بتدریج، گله های او رنگ اجتماعی به خود می گیرد. وضعیت مملو از خفقان و استبداد عصر نیما، سبب می شود تا شاعر از حاکمان نالایق و بی کفایت، انتقاد کند و از سوی دیگر، از غفلت و ناآگاهی مردم ساده دل جامعه خویش در رنج باشد. افزون بر این، نیما در سروده هایش از پیامدهای جنگ جهانی و تنگ دستی و بیماری مردم، از انحراف جریان های سیاسی و سوء استفاده آنان از توده فرودست و نیز از نظام ارباب-رعیتی سخت گله مند است.

کلیدواژه ها:

شکواییه ، نیما یوشیج ، اجتماع ، ادبیات معاصر