بررسی نیازهای آموزشی کارکنان بهداشت و درمان برای مقابله پزشکی موثر با مصدومیت های هسته ای

مقدمه. استفاده از فن آوری هسته ای در زمینه های مختلف صنعتی، علوم پایه و پزشکی در طی سالیان اخیر گسترش یافته است. به همین دلیل احتمال وقوع حوادث هسته ای و مصدومین ناشی از آن واقعیتی اجتناب ناپذیر است. در این گزارش نیازهای آموزشی برای کسب و ارتقای آمادگی های لازم برای امداد و درمان مصدومین هسته ای مورد بررسی قرار گرفته است. مواد و روش ها. در این بررسی نیازهای آموزشی شش بیمارستان و مرکز درمانی با استفاده از پرسش نامه مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کنندگان در طرح به تعداد ۱۳۷ نفر و به صورت داوطلبانه از بین پرستاران، پزشکان عمومی و مدیران اجرایی شاغل در بخش های اورژانس، پزشکی هسته ای و رادیولوژی انتخاب شدند. نتایج. نتایج بدست آمده نشان می دهد که در دوره تحصیلی شرکت کنندگان در طرح، واحدهای درسی که به طور خاص به ویژ گی های مصدومین هسته ای ارتباط داشته باشد، پیش بینی نشده است. با این حال ۰۶/۹۴% از شرکت کنندگان با سندرم های پرتوگیری و ۳۰/۹۸% آنها با منابع پرتوگیری انسان آشنایی داشتند. همچنین در بعضی از زمینه ها همچون روش های حفاظت فردی شرکت کنندگان از اطلاعات مناسبی برخوردار بودند. در حالی که در بعضی از موارد دیگر همچون میزان آشنایی با پروتکل های درمانی، تجهیزات آشکارسازی پرتوهای یونیزان و بیودوزیمتری کمتر آشنایی داشتند. علاوه بر این ۵/۸۰% از شرکت کنندگان در طرح معتقد بودند که با گذراندن دوره های آموزشی مناسب می توانند به طور موثری در درمان مصدومین یک حادثه هسته ای مشارکت داشته باشند. نتیجه گیری. با توجه به گسترش استفاده صلح آمیز از فن آوری هسته ای و سیاست بومی سازی آن در کشور، کادر سازی برای امداد و درمان مصدومین هسته ای ضرورت دارد. علی رغم وجود بعضی از کاستی های آموزشی و تجهیزاتی، وجود زمینه های علمی مناسب و علاقمندی شخصی زیاد، ایجاد و ارتقای آمادگی های لازم در بین شرکت کنندگان در طرح، با ایجاد دوره های آموزشی ضمن خدمت بخوبی امکان پذیر است.

کلیدواژه ها:

NuclearInjuries ، Medical Education ، Medical Response