ارزیابی مشکلات روانپزشکی در جانبازان مبتلا به قطع دو طرفه اندام فوقانی

مقدمه. قطع عضو از دیدگاه توانبخشی نوعی نقص محسوب می شود که نتیجه و پیامد آن در فرد، ناتوانی خواهد بود که تحت تاثیر عوامل اجتماعی و نوع فعالیت توانبخشی، کاهش یا افزایش پیدا می کند. در صورت عدم ارائه خدمات مناسب و شرایط نامطلوب اجتماعی، ناتوانی فرد به معلولیت می انجامد. مواد و روش ها. در این مطالعه مقطعی ۱۰۳ نفر از جانبازان قطع دو طرفه اندام فوقانی طی یک برنامه متمرکز به مدت سه روز توسط یک نفر متخصص روانپزشکی با تجربه مورد معاینه قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک هر بیمار شامل جنس، سن، قد، وزن، تاریخ مجروحیت، وضعیت استفاده از پروتز به دقت ثبت شده و سپس معاینه کامل شامل ارزیابی وضعیت ظاهر، وضعیت خلق، وضعیت عاطفه، نوع تکلم، وضعیت ادراک، فرم تفکر و محتوای تفکر، وضعیت حافظه و جهت یابی صورت گرفته و سپس بر اساس IV DSM تشخیص بیماری در چهار محور ثبت شده و نمره عملکردی بیمار از ۰ تا ۱۰۰ توسط روانپزشک تعیین گردید. نتایج. از میان جانبازان ویزیت شده ۱۰۲ نفر مرد بوده و از زمان مجروحیت این افراد بین ۴/۲ تا ۹/۲۵ سال گذشته بود (میانگین ۱/۱۷ سال)؛ میانگین سن جمعیت مورد مطالعه ۵/۳۷ سال و محدوده سنی بین ۱۵ تا ۸۲ سال بود. ۷/۴۴% از جانبازان دو دست قطع سابقه مراجعه سرپایی به روانپزشک و سه نفر (۹/۲%) سابقه بستری در بخش های روانپزشکی را داشته اند؛ ۷/۴۱% از جانبازان خلق غیر طبیعی داشته اند که شایعترین آن خلق افسرده (۱/۲۹%) بود. عاطفه محدود شده در ۱۶.۵% و مختل شدن حافظه کوتاه مدت در ۶/۴۵% گزارش شد. در Axis I ۵۲ نفر اختلال روانپزشکی داشته اند که شایعترین آنها اختلال خلقی (۴/۱۸%) و اختلالات اضطرابی (۶/۱۴%) بود. وضعیت عملکردی بیمار توسط براساس محور ۵DSM IV نیز نشان داد که تنها ۲/۴۲% جانبازان نمره ای بین ۱۰۰-۹۱ کسب کرده اند. آنالیز آماری رابطه معنی داری بین وجود اختلال در محور یک DSM IV و سطح قطع اندام نشان نداد (P> ۰.۰۵). نتیجه گیری. افسردگی، اضطراب و مشکلات ارتباط فردی و عملکرد روزانه بیمار، این افراد را در معرض طرد اجتماعی، منزوی شدن و بی کاری قرار می دهد. این موضوع نیاز به برنامه ریزی دقیق برای پشتیبانی فیزیکی و روانی از این جانبازان را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

Janbaz ، Amputation ، Mental Health