اثربخشی فراشناخت درمانی بر میزان اعتیادپذیری دانشجویان دانشگاه پیام نور شهریار

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی فراشناخت درمانی به شیوه گروهی بر میزان اعتیاد پذیری دانشجویان انجام پذیرفت. این مطالعه یک طرح تحقیقی نیمه آزمایشی بود که شامل پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری می شد. جامعه آماری پژوهش شامل همه ی دانشجویان پسر دانشگاه پیام نور شهریار است. نمونه با توسط روش نمونه گیری خوشه ای ۳۰ آزمودنی انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه فراشناختی (۳۰ - MCQ) برای سنجش باورهای فراشناختی و از مقیاس آمادگی به اعتیاد (APS) استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و T همبسته مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نمرات کوواریانس پس آزمون آمادگی به اعتیاد نشان داد که اثربخشی فراشناخت درمانی بر میزان اعتیاد پذیری دانشجویان پسر معنادار (۰۱/۰ > P) بود. به طور کلی نتایج پژوهش حاکی از آن است که درمان فراشناختی، اعتیاد پذیری دانشجویان را کاهش داده و تاثیر اثر فراشناخت درمانی بر میزان اعتیاد پذیری دانشجویان در مرحله پیگیری بعد از ۳ ماه ماندگار هست.

کلیدواژه ها:

فراشناخت درمانی ، اعتیاد پذیری ، دانشجویان.