اثراث اسیدهیومیک و نیتروژن بر ویژگی های بیوشیمیایی توت فرنگی رقم پاروس

این تحقیق به منظور ارزیابی تاثیر غلظت و روش­ های کاربرد اسید هیومیک و مقادیر مختلف کود نیتروژن از منبع اوره بر خصوصیات بیوشیمیایی توت فرنگی رقم پاروس طی سال های ۹۴-۱۳۹۳ در محوطه دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی محقق اردبیلی به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. سطوح نیتروژن (۵۰، ۱۰۰ و ۱۵۰ کیلوگرم در هکتار) در کرت های اصلی و روش کاربرد اسید هیومیک (برگی و خاکی) در کرت های فرعی و غلظت های اسید هیومیک (۰، ۲، ۴ و ۶ کیلوگرم در هکتار) در کرت های فرعی فرعی، قرار گرفتند. در این مطالعه عملکرد میوه، میزان پرولین، قندهای محلول، نشاسته، نیتروژن، پروتئین کل، فنل کل و کلروفیل کل برگ اندازه گیری شد. نتایج نشان داد در همه صفات اندازه گیری شده به جز عملکرد میوه، اثرات متقابل سه جانبه کود نیتروژن، روش کاربرد و غلظت های اسیدهیومیک در سطح احتمال ۵ درصد از نظر آماری معنی دار بودند. بهترین ترکیب تیماری برای صفات نیتروژن و پرولین کاربرد برگی و برای نشاسته کاربرد خاکی همراه با ۲ کیلوگرم اسیدهیومیک و ۱۵۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن بدست آمد. برای قندهای محلول و فنل کل محلول پاشی ۲ کیلوگرم و برای عملکرد میوه و کلروفیل کل ۴ کیلوگرم اسیدهیومیک همراه با نیتروژن ۱۰۰ کیلوگرم در هکتار بیشترین تاثیر را داشت. به طور کلی کاربرد برگی اسیدهیومیک در مقایسه با خاکی موثرتر بود. کاربرد ۲ کیلوگرم در هکتار اسیدهیومیک به همراه ۱۰۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن ترکیب تیماری مناسب برای توت فرنگی رقم پاروس بود. نتایج نشان داد که کاربرد توام اسیدهیومیک با کود نیتروژن موجب بهبود جذب و افزایش کارایی مصرف نیتروژن در گیاه توت فرنگی شده است.

کلیدواژه ها:

پروتئین ، پرولین ، عملکرد ، فنل ، قندهای محلول ، نشاسته