بررسی عوامل موثر برطراحی مرکز رشد علم و فناوری در راستای طرح توسعه دانشگاه با تکیه بر حس تعلق به مکان

تغییر یک فضا به مکان، هدف وجودی معماری است . یکی از گرایشات موجود در مطالعات مکانی ، تحقیق بر روی مفهومی وابسته بدان تحت عنوان تعلق خاطر مکانی در زمینه های محیطی مختلف است . تحولات اخیر جامعه بشری در عصر فراصنعتی ، جوامع و سازمان هایی چون دانشگاه ها را ناگزیر از تاکید بر توسعه دانش ، فناوری، نوآوری و کارآفرینی نموده است . در ایران نیز با توجه به رویکرد جدید کشور به توسعه علمی و ضرورت ارتباط بین دانشگاه ها و صنعت ، زمینه طرح نهادهایی همچون پارک ها و مراکز رشد علم و فناوری فراهم شده است ، مراکزی که قابلیت تبلور مفاهیم مکان را به صورت بالقوه در خود دارند، افزایش قابل توجه این مراکز در سال های اخیر، از یک سو می تواند نوید بخش حرکتی جدید در توسعه فناوری، و از سوی دیگر زمینه ساز پیوند بین علم و عمل باشد. در عین حال، حفظ و ارتقای عملکرد مراکز رشد، از جمله دغدغه های معمارانه ای است که در مرحله راه اندازی و تثبیت آنها وجود دارد. این پژوهش در پی آن است که با شناخت کافی و یافتن میزان اهمیت مولفه های موثر در شکل گیری و ارتقاء تعلق خاطر مکانی در مراکز رشد و اولویت بندی آنها فضاهایی متناسب با عملکرد این مراکز ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

تعلق خاطر مکانی ، حس مکان ، دانشگاه ، مرکز رشد ، علم و فناوری