ارزیابی پایداری عملیات جنگلکاری مانگرو در سواحل استان سیستان و بلوچستان

ارزیابی میزان پایداری و موفقیت جنگلکاری ها، استراتژی و راهنمای مناسبی را جهت مکان یابی صحیح عملیات های توسعه و احیای جنگل ها فراهم می کند. در این مطالعه وضعیت پایداری جنگلکاری­ های مانگرو در ۷ رویشگاه سواحل استان سیستان و بلوچستان ایران در دوره زمانی ۱۳۷۴ تا ۱۳۹۰ ارزیابی شده است. فرایند ارزیابی از طریق بررسی کمی شاخص های تغییرات سطح، تغییرات تراکم، رشد ارتفاعی و زادآوری جنگل به انجام رسید. در این خصوص از تفسیر چشمی تصاویر ماهواره ای و روش نمونه ­برداری تصادفی با قطعات نمونه ۱ آری دایره ای شکل استفاده شد. مطابق این بررسی در بازه زمانی ۱۶ ساله، ۵ میلیون و ۴۵۷ هزار اصله نهال حرا در سواحل استان کاشته است که عمدتا فاصله کشت آنها ۳×۳ متر بوده است. نتایج نشان داد ۱۱۷۰ هکتار عرصه از سواحل استان به جنگلکاری حرا اختصاص داده شد که این میزان در سال ۱۳۹۰ به ۳۰۳/۹ هکتار کاهش پیدا کرده است. همچنین مطابق این بررسی رویشگاه ­های پزم و تنگ در وضعیت ناپایداری خیلی زیاد، رویشگاه ­های تیس و گالک در وضعیت ناپایداری زیاد، رویشگاه ­های ناصرآباد و بیردف در وضعیت گرایش به ناپایداری و تنها رویشگاه راشدی در وضعیت پایداری بسیار بالا قرار دارد. بر اساس این مطالعه در مجموع میزان موفقیت جنگلکاری­ های انجام شده ۲۵/۹ درصد است. نتایج ارزیابی پایداری نشان داد به جز رویشگاه راشدی، همه خورهای جنگلکاری شده در وضعیت ناپایداری قرار دارند. مکان یابی نامناسب و وقوع طوفان گونو در سال ۱۳۸۶ دلیل اصلی عدم موفقیت ۷۴/۱ درصدی عملیات جنگلکاری در منطقه است.

کلیدواژه ها:

توسعه جنگل ، تغییرات سطح ، تغییرات تراکم ، حرا ، سیستان و بلوچستان