افزایش آگاهی زبان آموزان نسبت به ویژگی های عروضی در تلفظ کلمات و تاثیر آن بر روی مهارت شنیداری زبان آموزان ایرانی با تاکید بر نظریه توجه اشمیت (۱۹۹۵)

روش های جدیدتر و درعین حال کاربردی، همواره آموزش زبان انگلیسی را جذاب تر و در عین حال چالش های آن را نیز بیشتر کرده است که در این میان، آموزش مهارت شنیداری یکی از دغدغه های پژوهندگان به شمار می آید. آشنایی زبان آموزان با ویژگی های عروضی (Prosodic Features) (تکیه، آهنگ و نواخت) و بالابردن قدرت تلفظ آنان، می تواند بیانگر رویکردی نوین در آموزش مهارت شنیداری باشد. پژوهش کنونی، با الهام از نظریه توجه (Noticing Hypothesis) اشمیت (Schmidt) (۱۹۹۰) به بررسی تاثیر افزایش آگاهی زبان آموزان نسبت به ویژگی های عروضی بر روی مهارت شنیداری آنان می پردازد. به همین منظور، تعدا ۷۰ زبان آموز با سطح متوسط که در حال یادگیری زبان در موسسه کیش ایر شهر رشت بودند، به عنوان افراد شرکت کننده در این پژوهش و با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس هدفمند (Purposeful Convenience sampling) انتخاب شدند. آن ها به دو گروه آزمایش و کنترل تشکیل شدند و هر کدام از گروه ها ۳۵ زبان آموز را شامل شدند. گردآوری داده های پژوهش به وسیله آزمون تعیین سطح آکسفورد (OPT) و پیش آزمون و پس آزمون مهارت شنیداری انجام شدند. تحلیل توصیفی و استنباطی داده ها نشان داد که گروه آزمایش با اتکا به افزایش آگاهی ایجاد شده نسبت به ویژگی های عروضی در تلفظ، توانست کارکرد معناداری نسبت به گروه کنترل در بهبود مهارت شنیداری داشته باشد. بنابراین، افزایش آگاهی زبان آموزان نسبت به ویژگی های عروضی در تلفظ کلمات، می تواند به عنوان روشی نوظهور و کاربردی در آموزش مهارت شنیداری زبان آموزان به کارگرفته شود .یافته های این پژوهش می تواند در خدمت آموزش ضمن خدمت معلمان قرار بگیرد تا آن ها با آگاهی از شیوه پیاده سازی صحیح آموزش مهارت شنیداری به واسطه ویژگی های عروضی، مهارت شنیداری زبان آموزان و سرانجام؛ کیفیت یادگیری آنان را فزایش دهند.

کلیدواژه ها:

افزایش آگاهی ، تلفظ ، روش فراشناختی ، مهارت شنیداری ، ویژگی های عروضی