تحول خودآگاهی در آثار داستان نویسان زن ایرانی براساس نظریه الن شووالتر

بنا بر نظریه الن شووالتر، منتقد فمنیست مطرح امریکایی، در مطالعه هر زیرفرهنگ ادبی، از جمله زیرفرهنگ ادبی زنان، میتوانیم گذر از سه برهه اساسی تقلید، اعتراض و خودیابی را مشاهده کنیم. شووالتر برای تبیین چگونگی این سیر یک الگوی سه مرحلهای را طراحی میکند و برهه تقلید از اسلوب و سنت مسلط مردانه را مرحله فمینین، برهه اعتراض به ارزشها و معیارهای مسلط را مرحله فمینیست و برهه خودیابی و کشف هویت فردی را مرحله فیمیل مینامد. پژوهش حاضر، که حاصل مطالعه گسترده ۳۳ اثر داستانی بلند از آثار داستاننویسان زن ایرانی از دهه ۱۳۴۰ تاکنون است، با نظر به نظریه فمینیستی شووالتر به سیر تغییر و تحول خودآگاهی داستاننویسان زن در ایران پرداخته و روند گذر از این برههها را نشان داده است. براساس یافتههای این پژوهش، میتوان اینگونه استدلال کرد که الگوی شووالتر در مورد زیرفرهنگ ادبی زنان ایرانی نیز صدق میکند؛ با این تفاوت که گذر از مرحله دوم و ورود کامل به مرحله سوم فقط از سوی شهرنوش پارسیپور و در رمان عقلآبی محقق شده است.

کلیدواژه ها:

داستان نویسان زن ایرانی ، رمان ، نظریه الن شووالتر