کنش تاملی و اعتماد اجتماعی: نقش میانجی بدتنظیمی هیجان

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه ای بدتنظیمی هیجان در ارتباط میان کنش تاملی و اعتماد اجتماعی بود. روش: این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری آن شامل دانشجویان ۲۰ استان ایران بود. نمونه ما متشکل از ۴۴۱ دانشجو (۲۹۱ زن، ۱۵۰ مرد) بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان، مجموعه ای از پرسش نامه خودگزارش دهی، شامل پرسش نامه اعتماد اجتماعی (صفاری نیا و شریف، ۱۳۹۲)، پرسش نامه کنش تاملی (فوناگی و همکاران، ۲۰۱۶) و نسخه کوتاه مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (کافمن و همکاران، ۲۰۱۶) را تکمیل کردند. تحلیل های توصیفی با استفاده از نسخه ۲۶ SPSS و آزمون میانجی گری با استفاده از نسخه ۱/۴ PROCESS انجام شد. یافته ها: تحلیل همبستگی، ارتباط معناداری را بین تمامی متغیرها نشان داد (۰۰۱/۰p<). اثر کلی کنش تاملی بر اعتماد اجتماعی، اثر مستقیم نقص در کنش تاملی بر بدتنظیمی هیجان و اثر مستقیم بدتنظیمی هیجان بر اعتماد اجتماعی معنادار بودند (۰۰۱/۰p<). هنگامی که بدتنظیمی هیجان به عنوان میانجی گر وارد شد، اثر مستقیم کنش تاملی بر اعتماد اجتماعی معنادار باقی نماند (۰۰۱/۰p<)، درحالی که اثر غیرمستقیم به واسطه بدتنظیمی هیجان معنا دار بود (۰۶۱/۰- تا ۱۹۲/۰- CI:). نتیجه گیری: یافته های ما از نقش کنش تاملی معطوف به خود در شکل گیری بی اعتمادی اجتماعی حمایت می کند. ناآگاهی از حالات ذهنی خود به بدتنظیمی درون فردی و بین فردی هیجانات منجر می شود. از سوی دیگر، ممکن است باور به قابل اعتماد نبودن دیگران از فرافکنی احساسات درونی و بدتنظیمی هیجان نشات گیرد.

کلیدواژه ها:

اعتماد اجتماعی ، بدتنظیمی هیجان ، کنش تاملی ، میانجی گری