بررسی تاثیر پلی مرهای کربومر، کربوکسی متیل سلولز و هیدروکسی پروپیل متیل سلولز بر آزادسازی و قدرت مخاط چسبی قرص های زیست چسب داخل گونه ای سینامالدئید

سابقه و هدف: دارورسانی مخاطی برخلاف دارورسانی خوراکی دارای مزایایی شامل حذف اثر گذر اول کبدی و جلوگیری از حذف دارو پیش از جذب از طریق مسیر گوارشی و فلور آنزیمی می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر پلی مرهای کربومر، HPMC و CMC روی سرعت انحلال و قدرت مخاط چسبی دارو از قرص های مخاط چسب داخل گونه ای حاوی سینامالدئید بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد ۹ فرمولاسیون انتخاب شده و آزمایشات متعدد شامل جریان پذیری و پرس پذیری، سختی، تعیین مقدار، فرسایش، تورم و قدرت زیست چسبی قرص ها انجام گردیده است. یافته ها: بر اساس داده های مطالعه از بین ۹ فرمولاسیون ، زاویه ثبوت بین ۶۷/۱±۰۶/۲۰ و ۴۴/۲±۹۳/۳۱ بود. هم چنین منظم ترین الگوی رهش دارو مربوط به F۵ و F۶ و بیش ترین سرعت رهش مربوط به F۸ و F۹ بود. بیش ترین مخاط چسبی مربوط به فرمولاسیون های F۸ و F۹ و کم ترین قدرت مخاط چسبی مربوط به فرمولاسیون های F۳ و F۴ بوده است. استنتاج: مطالعات دارورسانی در مواقعی که داروی مورد نظر از مسیرهای دیگر دارورسانی کیفیت بالای درمانی را نداشته باشد بسیار پر اهمیت است. با توجه به نتایج حاصل از آزمایشات، پلی مر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز از نظر ویژگی های کلی مورد نظر برای یک فرمولاسیون مطلوب مخاط چسب داخل گونه ای بهترین عملکرد را داشته است.

کلیدواژه ها:

Cinnamaldehyde ، mucoadhesive ، polymer ، formulation ، transmucosal drug delivery ، سینامالدئید ، مخاط چسب ، پلی مر ، فرمولاسیون ، دارورسانی مخاطی