تخمین میزان پرتوگیری بیماران از تصویربرداری رادیوگرافی در بیمارستان های ارجاعی دولتی شهر ساری

سابقه و هدف: اثرات ناشی از پرتوگیری با شناخت مقدار دز دریافتی میسر است. شناخت سطح دز در روش های تشخیصی با کاهش پرتوگیری، افزایش ایمنی پرتو و بهبود عملکرد همراه است. این تحقیق، مقدار دز پرتو در سطح ورودی بدن بیمار، دز موثر و دز تجمعی حاصل از رایج ترین آزمون های رادیوگرافی را بررسی می کند. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، دز بیماران در دو بیمارستان امام خمینی (ره) و بوعلی سینا شهر ساری در سال ۱۳۹۴ بررسی شد. مقدار خروجی لامپ در فاصله ۱ متری (µGy/mAs) در ولتاژهای مختلف و با توجه به شرایط تکنیکی هر آزمون، اندازه گیری و دز ورودی سطح محاسبه شد. دز موثر از ضرایب تبدیل و دز تجمعی از آمار سالیانه به دست آمد. یافته ها: متوسط دز موثر برای هر روش رادیوگرافی در بیمارستان امام خمینی (ره)، mSv ۳/۰و در بیمارستان بوعلی سینا، mSv ۲۸/۰بود. بیش ترین مقدار دز موثر در هر دو مرکز درمانی مربوط به آزمون مهره های کمری است. متوسط مقدار دز ورودی سطح برای تمامی آزمون ها در مرکز امام خمینی (ره) mGy ۷۲/۵ و در مرکز بوعلی سینا mGy ۲۲/۵ به دست آمد که بیش از متوسط کشوری (mGy ۷/۲) است. بالاترین دز تجمعی در مرکز امام خمینی (ره) مربوط به آزمون مهره های کمری (AP) و در مرکز بوعلی سینا مربوط به رادیوگرافی ریه است. استنتاج: استانداردسازی رادیوگرافی ریه در مرکز بوعلی سینا و مهره های کمری در مرکز امام خمینی (ره) می تواند سهم مهمی در کاهش دز دریافتی بیماران در شهر ساری داشته باشد. آزمون هایی که در آن دز تجمعی بالا و درصد فراوانی کم است، باید مد نظر مسئولان بهداشتی و درمانی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

radiation dosage ، patient ، radiography ، cumulative dose ، دز پرتوی ، بیمار ، رادیوگرافی ، دز تجمعی