بررسی نحوه مصرف داروهای پیشگیری زخم ناشی از استرس در بخش مراقبت های ویژه کودکان بیمارستان بوعلی سینا ساری

سابقه و هدف: زخم ناشی از استرس یا بیماری مخاطی وابسته به استرس (Stress Related Mucosal Disease)، عامل مهم ایجاد عوارض و مرگ در بخش مراقبتهای ویژه میباشد. عدم پیشگیری دارویی از زخمهای وابسته به استرسهای فیزیولوژیک، منجر به افزایش نقص عضو و مرگ و میر شده و استفاده غیر ضروری از داروهای مورد استفاده، بیماران را در معرض عوارض مهم و نیز تحمیل هزینههای اضافی قرار میدهد. هدف از این مطالعه بررسی نحوه مصرف داروهای مورد استفاده در پیشگیری زخمهای ناشی از استرس در بخش مراقبتهای ویژه اطفال در بیمارستان آموزشی-درمانی بوعلی سینا ساری بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی طی سال ۱۳۹۳ در بخش مراقبتهای ویژه کودکان بیمارستان بوعلی سینا ساری بر روی بیمارانی که داروی پیشگیری زخم ناشی از استرس دریافت کرده بودند، انجام شد. اطلاعات بیماران و شاخصهای فیزیولوژیک در ارتباط با موارد مصرف داروهای پیشگیری از زخمهای ناشی از استرس، مقدار تجویزی، فواصل و مدت مصرف بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها، نرم افزار SPSS۱۶ و ۰۵/۰p< به عنوان اختلاف معنیدار در نظر گرفته شد. یافته ها: از میان ۷۸ بیمار بستری شده، ۴۰ بیمار حداقل یک داروی پیشگیری زخم ناشی از استرس را دریافت کردند و رانیتیدین معمولترین داروی مصرفی بود (۸۵ درصد بیماران). شایعترین علل تجویز این داروها به ترتیب سپسیس (۲۰ درصد)، NPO (nothing per oral) همراه با تشنج (۲۰ درصد)، NPO به تنهایی (۱۵ درصد)، انتوباسیون (۵/۱۲ درصد) و کوآگولوپاتی (۵/۷ درصد) بودند. بر اساس گایدلاین، تنها برای ۵/۴۲ درصد از بیماران، داروی پیشگیری زخم ناشی از استرس، به درستی تجویز شد. استنتاج: در این مطالعه، ۵/۵۷ درصد بیماران بدون وجود اندیکاسیون، داروهای پیشگیری زخم ناشی از استرس دریافت کردند. بنابراین توجه عملی بیشتر نسبت به اجرای گایدلاینها جهت کاهش مصرف داروهای پیشگیری زخم ناشی از استرس نیاز میباشد.

کلیدواژه ها:

stress ulcer ، intensive care units ، pediatric ، ranitidine ، prophylaxis ، زخم ناشی از استرس ، رانیتیدین ، PICU ، پیشگیری