مقاومت آنتی بیوتیکی انتروکوک به لاینزولید بدون سابقه مصرف

سابقه و هدف: مقاومت به آنتی بیوتیک های انتخابی، بحثی جدی و نگران کننده است. هدف این مطالعه، بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی انتروکوک به لاینزولید بوده که هنوز در کشور ایران استفاده نشده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی روی ۱۰۰ نمونه مدفوعی از بیماران بستری در بخش های بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال ۱۳۹۱ انجام شد. نمونه ها در محیط ترانسپورت به آزمایشگاه میکروبیولوژی منتقل شد و پس از انجام تست های تشخیصی بیوشیمیایی، انتروکوک بودن آن ها اثبات شد. سپس تست آنتی بیوگرام با Disk Diffusion انجام شد. با کمک E-test، حداقل غلظت مهاری وانکومایسین سنجیده شد. نتایج در نرم افزار SPSS با کای اسکوئر و نیز t زوجی تحلیل شد. یافته ها: میانگین سنی بیماران۲۹/۱۸ ۲۶/۵۲ سال بود. ۴۸ نفر زن (۴۸ درصد) و بقیه مرد بودند. ۳۴ نفر (۳۴ درصد) با انتروکوک مقاوم با وانکومایسین و ۳۳ نفر (۳۳ درصد) با انتروکوک مقاوم با لاینزولید کلونیزه بودند. با E-test، ۷۳ سویه به وانکومایسین حساس (MIC≤۴ g/ml) و ۲۷ سویه مقاوم (g/ml ۳۲انتروکوک مقاوم به وانکومایسین بود (۰۵/۰p<). برای لاینزولید نیز مدت مصرف آنتی بیوتیک، در گذشته، تنها عامل موثر در مقاومت بود (۰۵/۰p<). استنتاج: وجود ۳۳ درصد مقاومت در بیمارانی که تا به حال سابقه مصرف آنتی بیوتیک لاینزولید را نداشته اند، می تواند نشان دهنده مقاومت متقاطع انتروکوک به دو آنتی بیوتیک لاینزولید و وانکومایسین باشد، که حتما در مطالعات آینده باید بررسی های ژنومی گسترده تری روی آن ها انجام شود.

کلیدواژه ها:

Enterococcus ، Antibiotic Resistance ، Vancomycine ، Linezolid ، انتروکوک ، مقاومت آنتی بیوتیکی ، وانکومایسین ، لاینزولید