تمایز منطقه ای در توسعه بازار کار شهرهای مرزی

اگرچه موضوع مکان و تأثیر آن بر عملکرد بخش های اقتصادی از دیرباز مورد توجه قرار گرفته، اما توجه ویژه به این موضوع دراقتصاد ایران تنها در سال های اخیر موضوعیت یافته است. این نیز بدان دلیل است که علیرغم تأکید برنام ه های توسعه وخصوصاً برنامه های توسعه مدون پس از انقلاب اسلامی بر کاهش نابرابری های منطقه ای و توسعه متوازن نسبی، در عمل تمایزات آشکاری میان متغیرهای اقتصادی در سطح مناطق مشاهده می گردد. تمایزات مذکور، خصوصاً هنگامی که کشور به دو بخش مناطق مرزی و غیر آن تقسیم می شود از نمود بیشتری برخوردار بوده است . به عنوان مثال، شواهد موجودنشان دهنده نرخ های بیکاری به مراتب بالاتری در استان های مرزی نسبت به استا نهای مرکزی است. این تمایزات نیز خود با دو دیدگاه امنیتی و اقتصادی قابل توجیه است. از نگاه امنیتی، توازن منطقه ای می تواند به نگهداشت جمعیت در مناطق مرزی و در نتیجه ثبات امنیتی آن کمک نماید. این در حالی است که از نگاه اقتصادی سرمایه گذاری در مناطق مرزی می تواندریسک سرمایه گذاری را افزایش داده و دسترسی به مواد اولیه و بازارهای مرکزی فروش را با موانع جدی مواجه سازد . این موضوع، خصوصاً هنگامی که تولید با نگاه مصرف داخلی و نه صادرات آن صورت می گیرد، از موضوعی تی مضاعف برخوردار است. بر این اساس و با این رویکرد، این مقاله می کوشد تا سطح توسعه بازار کار شهرهای مرزی ایران را در مقایسه با شهرهایی که از این ویژگی برخوردار نیستند، بررسی نماید

کلیدواژه ها:

توسعه بازار کار ، شهرهای مرزی و غیرمرزی ، روش امتیاز استانداردشده ، ایران