اثربخشی معنا درمانی بر خودانتقادی دانشجویان دختر در معرض رفتارهای پرخطر

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنا درمانی بر تفکر انتقادی دانشجویان دختر در معرض رفتارهای پرخطر انجام شد. روش پژوهش، نیمه آزمایشی (با گروه آزمایش و گواه) با طرح سه مرحله ای (پیش آزمون- پس آزمون-پیگیری) و مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان دختر در معرض رفتارهای پرخطر بود که در دانشگاه غیرانتفاعی هشت بهشت، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد و اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ مشغول به تحصیل بودند. در این پژوهش تعداد ۳۵ دانشجوی دختر در معرض رفتارهای پرخطر با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و با شیوه تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند (۱۸ دانشجو در گروه آزمایش و ۱۷ دانشجو در گروه گواه). دانشجویان حاضر در گروه آزمایش معنا درمانی را طی ده هفته در ۱۰ جلسه ۷۵ دقیقه ای دریافت نمودند. در این پژوهش از پرسشنامه گرایش به رفتارهای پرخطر (محمدخانی، ۱۳۸۶) و پرسشنامه تفکر انتقادی (لویز، ۱۹۹۸) استفاده شد. نتایج نشان داد که معنا درمانی بر تفکر انتقادی (۰۰۰۱>P؛ ۵۹/۰=Eta؛ ۱۶/۴۹=F) دانشجویان دختر در معرض رفتارهای پرخطر تاثیر معنادار دارد. بر اساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که معنا درمانی با بهره گیری از فنونی همانند تغییر نگرش ها و گرفتن معنا از طریق راه های کشف معنا، مسئولیت پذیری، غلبه بر یاس و افزایش امید به زندگی و حمایت عاطفی اعضا از یکدیگر می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش تفکر انتقادی دانشجویان دختر در معرض رفتارهای پرخطر مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، تفکر انتقادی ، دانشجویان ، رفتارهای پرخطر