اجرای حقوق بشر دوستانه بین المللی در جنگهای آینده

قرن ۲۱، می تواند به اسانی شاهد فقدان فاجعه آمیز اجرای قواعد حقوق بشر دوستانه باشد؛ تا حدی ناشی از این تلقی که اغلب منازعات از نوع منازعات بین الدولی کلاسیک نیستند، لذا اجرای حقوق مزبور بی وجه می نماید. ابزارها و شیوه های جدید خطرناک رزم، منازعات ایدئولوژیک و اشاعه گسترده تر تسلیحات، کلا در زمینه یک وضعیت زیست محیطی به نحو افزاینده نگران کننده، بسادگی می تواند حاکی از فاجعه و مصیب باشد. تلاشها باید بدین منظور صورت گیرد که حقوق چگونه می تواند در وضعیتهای غیرسنتی اعمال شود و سازوکارهای موثر اجرایی مقدر گردد. اراده سیاسی می تواند از چنین سناریویی جلوگیری کند، اما انجام چنین کار مقتضی تمایل به اشتیاق در عدول از شیوه معمول اندیشیدن در خصوص این مسائل است. اینکه ایا این انر انجام خواهد پذیرفت به این بستگی دارد که چه میزان قاعده مندسازی منازعه مسلحانه، زمانی که در برابر منافع متعارض سنجیده می شود، مهم تلقی می گردد. این امر در عین حال به این موضوع بستگی خواهد داشت که آیا تمایل به اینده نگری درباره منافع درازمدت برای صیانت از ارزشهای حقوق بشردوستانه، وجود دارد؟ دخالت بیشتر جامعه مدنی برای این تحول مهم به است و هیچ دلیل اشکاری وجود ندارد که چرا باید در آینده ضعیف شود. بنابراین کاملا موجه می نماید که اجرای حقوق بشردوستانه بهبود یابد.

کلیدواژه ها:

حقوق مخاصمات مسلحانه ، دیوان کیفری بین المللی ، معاهده اوتاوا ، حقوق بشردوستانه بین المللی ، مناقشات مسلحانه غیربین المللی ، سلاحهای غیرکشندهو سلاحهای ژنتیک ، حقوق معاهدات ، سلاحهای لیزری کورکننده ، سلاحهای شیمیایی ، سلاحهای هسته ای ، جنایتکاران جنگی ، کمیته بین ال