صاحبان قدرت سیاسی به مثابه دیگری در نامه های امام محمد غزالی

نویسندگان این مقاله، با هدف روشن کردن عقیده حقیقی امام محمد غزالی در مورد صاحبان قدرت سیاسی، با استفاده از مدل تئون ون دایک به بررسی حضور آنان به مثابه دیگری در متن نامه های غزالی می پردازند. پس از تعیین بخش هایی از متن مکاتیب غزالی که در آنها با صاحبان قدرت سیاسی به منزله دیگری برخورد شده است، ابزارهای مورد استفاده غزالی در جهت بازنمایی منفی آنان را معرفی می کنیم. با بررسی شیوه استفاده از این ابزارها، روشن می شود که نگاه غزالی به صاحبان قدرت سیاسی به مثابه دیگری بیشتر معطوف به ویژگی «گمراه بودن» و حاکی از ترحم است. در نتیجه، غالب استراتژی های وی به جای سرکوب دیگری و مقابله با او در جهت ترغیب دیگری به تغییر به کار می رود. غزالی در میان دو دسته «شاهان» و «وزرا»، غالبا به وزرا می پردازد و در برخورد با شاه، احتیاط و ملاحظه کاری موجب کاربرد شیوه های بالا بردن تفسیرپذیری متن می شود. تاثیر مطالعات فلسفی غزالی در عدم قطعی نگری، در نظر گرفتن احتمال تغییر دیگری، کاربرد قیود تردید و صراحت بالای متن نمایان است.

کلیدواژه ها:

مکاتیب غزالی ، صاحبان قدرت سیاسی ، دیگری ، تحلیل انتقادی گفتمان ، ون دایک