بررسی تحمل به خشکی در ۱۶ ژنوتیپ گلرنگ Carthamus tinctorius L))

چکیده به منظور بررسی مقاومت به خشکی ۱۶ ژنوتیپ گلرنگ آزمایشی طی سال زراعی ۸۵-۱۳۸۴ در مزرعه پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیروان اجرا شد. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و با چهار تکرار در دو محیط آبی و دیم به صورت جداگانه کشت شد. ابعاد کرت ها ۵/۱ در ۵ متر، تراکم بذر ۲۰ دانه در مترمربع و کشت با دست انجام شد. در طول دوره رشد و پس از برداشت تعداد طبق ها در هر بوته، عملکرد کل طبق ها در هر بوته، وزن هزاردانه و عملکرد دانه یادداشت برداری و محاسبه گردید. با استفاده از شاخص تحمل به خشکی، شاخص حساسیت به خشکی، پایداری غشاء سیتوپلاسمی و محتوای نسبی آب برگ ها، ژنوتیپ های متحمل به خشکی تعیین شدند. نتایج آزمایش نشان داد که دو ژنوتیپ LRV-۵۱-۵۱ و CW-۷۴ به ترتیب دارای شاخص تحمل به خشکی ۲۲/۱ و ۱۸/۱ بودند که در مقایسه با بقیه ژنوتیپ ها بیشتر بود. شاخص حساسیت به خشکی در این دو ژنوتیپ به ترتیب ۸۰/۰ و ۴۹/۰ و از بقیه ژنوتیپ ها کمتر بود. هر چند عملکر دانه دو ژنوتیپ مذکور در مقایسه با اکثر ژنوتیپ ها معنی دار نبود ولی این دو ژنوتیپ به ترتیب با تولیدی معادل ۱۵۲۰ و ۱۴۵۲ کیلوگرم دانه در هکتار دارای عملکرد دانه بالاتری بودند. همه صفات مذکور مبین سازگاری بیشتر این دو ژنوتیپ به شرائط خشک و کم باران بوده و برای کشت در این گونه مناطق در مقایسه با سایر ژنوتیپ ها دارای برتری می باشند. واژه های کلیدی: گلرنگ، شاخص تحمل به خشکی، شاخص حساسیت به خشکی، عملکرد